| بهانه بر قضا چهی چو مردان عزم خدمت کن | چو کردی عزم بنگر تا چه توفیق و توان بینی | |
| تو یک ساعت چو افریدون به میدان باش تا زان پس | به هر جانب که رو آری درفش کاویان بینی | |
| عنان گیر تو گر روزی جمال درد دین باشد | عجب نبود که با ابدال خود را همعنان بینی | |
| خلیل ار نیستی چه بود تو با عشق آی در آتش | که تا هر شعله‌ای ز آتش درخت ارغوان بینی | |
| عطا از خلق چون جویی گر او را مال ده گویی | به سوی عیب چون پویی گر او را غیب‌دان بینی | |
| ز بخشیدن چه عجز آید نگارنده‌ی دو گیتی را | که نقش از گوهران دانی و بخش اختران بینی | |
| ز یزدان دان نه از ارکان که کوته دیدگی باشد | که خطی کز خرد خیزد تو آن را از بنان بینی | |
| چو جان از دین قوی کردی تن از خدمت مزین کن | که اسب تازی آن بهتر که با بر گستوان بینی | |
| اگر صد بار در روزی شیهد راه حق گردی | هم از گبران یکی باشی چو خود را در میان بینی | |
| امین باش ار همی ترسی ز مار آن جهان کز تو | به کار اینجا امین باشی ز مار آنجا امان بینی | |
| هوا را پای بگشادی خرد را دست بر بستی | گر آنرا زیر کام آری مرین را کامران بینی | |
| تو خود کی مرد آن باشی که دل را بی هوا خواهی | تو خود کی درد آن داری که تن را در هوان بینی | |
| که از دونی خیال نان چنان رستست در چشمت | که گر آبی خوری در وی نخستین شکل نان بینی | |
| مسی از زر بیالودی و می لافی چه سود اینجا | که آن گه ممتحن گردی که سنگ امتحان بینی | |
| نقاب قوت حسی چو از پیش تو بردارند | اگر گبری سقر یابی وگر مومن جنان بینی | |
| بهشت و دوزخت با تست در باطن نگر تا تو | سقرها در جگر یابی جنانها در جنان بینی | |
| امامت گر ز کبر و حرص و بخل و کین برون ناید | به دوزخ دانش از معنی گرش در گلستان بینی | |
| وگر چه طیلسان دارد مشو غره که این آنجا | یکی طوقیست از آتش که آنرا طیلسان بینی | |
| به چشم عافیت بنگر درین دنیا که تا آنجا | نه کس را نام و نان دانی نه کس را خانمان بینی | |
| یکی از چشم دل بنگر بدین زندان خاموشان | که تا این لعل گویا را به تابوت از چه سان بینی |