| کلکت چو عدویت دو زبان و به عبارت | چون تیر سخن داری چون تیغ زبانی | |
| عرشست رکاب سخنت زان که سخن را | امروز بجز در کف تو نیست عنانی | |
| رمحست در آب حیوان لیک نباشد | جز آتش سوزنده در آن رمح سنانی | |
| برنامه‌ی دین کس به از آن می‌ننویسد | جز نام ابوبکر محمد عنوانی | |
| این پیر جهان گرد سبک پی بندیدست | در گردش خود چون تو گرانمایه جوانی | |
| این کوه ندیده چو وقار تو مکینی | وین چرخ نزاده چو معالیت مکانی | |
| این مرکز با نفع گران سنگ ندیدست | جز علم و درنگ تو سبک روح گرانی | |
| ایام چو خرم تو ندیدست سکونی | افلاک چو عزم تو ندادست روانی | |
| از هر سخنت فایده خوفی و رجایی | در هر نکتت مایده جانی و جهانی | |
| نه دایره امروز همی گوید یارب | چندین گذر علم ز یک تنگ دهانی | |
| از راستی پند تو مانا که نماندست | کژ رو به زمین و به زمان چون سرطانی | |
| حقا که جز از لفظ تو آفاق ندیدست | چندین درر از فایده در غالیه دانی | |
| تا خاطر پر نور تو از علم نیفزود | کس مشکلی از شرع نمی‌کرد بیانی | |
| امروز بنامیزد از آثار یقینت | چون تیر شد اکنون که کمان بود گمانی | |
| آن گه که ز منبر سخن اندازی چون تیر | باشد سخن سحبان پیشت چو کمانی | |
| دشمن چو کشانی دو بسد را به ضرورت | در خدمت تو بندد با جزع میانی | |
| جان تو که مجدود سناییت ندارد | جز بهر ثناهای تو جانی و زبانی | |
| هرگز نشود خوار چو خاک از پی بادی | بی آب چو آتش نشود از پی نانی | |
| هست اینهمه ز اقبال ثنای تو وگرنه | در شهر که می‌گوید ازین سان سخنانی | |
| گر هیچ ز مدحت قصبی بندد ازین پس | نگشاید جز از قیل شکر لسانی |