| نه این ایوان علوی را به چادر زیب و فر یابی | نه این میدان سفلی را مجال انس و جان بینی | |
| سر زلف عروسان را چو برگ نسترن یابی | رخ گلرنگ شاهان را به رنگ زعفران بینی | |
| بدین زور و زر دنیا چو بی عقلان مشو غره | که این آن نوبهاری نیست کش بی‌مهرگان بینی | |
| که گر عرشی به فرش آیی و گر ماهی به چاه افتی | وگر بحری تهی گردی وگر باغی خزان بینی | |
| یکی اعضات را حمال موران زمین یابی | یکی اجزات را اثقال دوران زمان بینی | |
| چه باید نازش و بالش بر اقبالی و ادباری | که تا بر هم زنی دیده نه این بینی نه آن بینی | |
| سر الب ارسلان دیدی ز رفعت رفته بر گردون | به مروآ تا کنون در گل تن الب ارسلان بینی | |
| چه باید تنگدل بودن که این یک مشت رعنا را | همی باد خداوندی کنون در بادبان بینی | |
| که تا یک چند از اینها گر نشانی باز جویی تو | ز چندان باد لختی خاک و مشتی استخوان بینی | |
| پس آن بهتر که از مردم سخن ماند نکو زیرا | که نام دوستان آن به نیک از دوستان بینی | |
| بسان علت اولا سخن ران ای سنایی زان | که تا چون زاده‌ی ثانی بقای جاودان بینی | |
| وگر عیبت کند جاهل به حکمت گفتن آن مشنو | که کار پیر آن بهتر که با مرد جوان بینی | |
| حکیمی گر ز کژ گویی بلا بیند عجب نبود | که دایم تیر گردون را وبال اندر کمان بینی | |
| به رای و عقل معنی را تویی راوی روایت کن | که معنی دان همان باشد کش اندر دل همان بینی |