| ای کس به سزا وصف تو ناکرده بیانی | حیران شده از ذات لطیف تو جهانی | |
| ذاتت نه مکان گیر ولیکن ز تصرف | خالی نه ز آیات تو یک لحظه مکانی | |
| بردیده نهان ذات تو از کشف ولیکن | پوشیده نه بر علم قدیم تو نهانی | |
| از شوق تو در دیده‌ی جویان تو ناری | در عدل تو در سینه‌ی اعدات دخانی | |
| جان و تن و دل باخته بر نطع ارادت | ناکرده برین باخت زنا یافت زیانی | |
| ای ذات تو ز آلایش اوهام و خرد دور | وی نعت تو ز اظهار به هر دیده عیانی | |
| جانها همه خون گشته ز شوق تو که از تو | جز صنع حکیمانه ندیدند نشانی | |
| آنرا که تو خون ریختی از شوق نیاید | از لذت تیغ تو از آن کشته فغانی | |
| کار همه عیاران از سوز وصالت | چاهیست پس از راه درانداخته جانی | |
| ای تیغ سخن کند و بر از مدحت مخلوق | وصف تو مر این تیغ مرا بوده فسانی | |
| زیبد که کنم از سر معنی و حقیقت | بر بام چنین دوست یکی خانه فشانی | |
| ای قوم بگریید که مهمان گرامی | تخم گنهان خورد و ز ما کرد گرانی | |
| مهمان و چه مهمان که مر این عارضگان را | از رحم می‌آراید هر ساعت خوانی | |
| رفت و گنهان برد و نکرد ایچ شکایت | ای مجلسیان اینت گرامی مهمانی | |
| دریافته‌ایم این را حقش بگزاریم | باشد نگزارند به ماه رمضانی | |
| در وقت وداعش که چوگل رفت بسازیم | از خون جگر بر مژه چون لاله ستانی | |
| زین سوز بسازیم یکی از سر معنی | بر یاد جمال العلما جان فشانی | |
| آن شاه امامان که عروسان سخن را | بیکار ندیدست ز گفتار زمانی | |
| آن چرخ شریعت که مه روزه‌ی او را | از تربیت اوست بهر جای امانی | |
| ای مسند فتوی ز علوت چو سپهری | وی مجلس دانش ز جمالت چو جنانی |