| ز دونی و ز نادانی چنین مزدور دیوان شد | وگرنه ارسلان خاصست دین را نفس انسانی | |
| تو ای سلطان که سلطانست خشم و آرزو بر تو | سوی سلطان سلطانان نداری اسم سلطانی | |
| چه خیزد ز اول ملکی که در پیش دم آخر | بود ساسی و بی‌سامان چه ساسانی چه سامانی | |
| بدین ده روزه دهقانی مشو غره که ناگاهان | چو این پیمانه پر گردد نه ده مانده نه دهقانی | |
| تو مانی و بد و نیکت چو زین عالم برون رفتی | نیاید با تو در خاکت نه فغفوری نه خاقانی | |
| فسانه‌ی خوب شو آخر چو می‌دانی که پیش از تو | فسانه‌ی نیک و بد گشتند سامانی و ساسانی | |
| تو ای خواجه گر از ارکان این ملکی نیی خواجه | از آن کز بهر بنیت را اسیر چار ارکانی | |
| نیابد هیچ انس و جان نسیم انس جان هرگز | که با دین و خرد نبود براق انسی و جانی | |
| ز بهر شربت دردست شیبت پر ز نور حق | گر از لافست نیرانیست آن شیبت نه نورانی | |
| به سبزه‌ی عشوه و غفلت نهاد خود مکن فربه | که فربه فرث و دم گردد ز پختن یا ز بریانی | |
| اگر خواهی که چون یوسف به دست آری دو عالم را | درین تاریکی زندان چو یوسف باش زندانی | |
| ورت باید که همچون صبح بی خود دم زنی با حق | صبوحی را شرابی خواه روحانی نه ریحانی | |
| تو ای ظالم سگی می‌کن که چون این پوست بشکافند | در آن عالم سگی خیزی نه کهفی بلکه کهدانی | |
| تو مردم نیستی زیرا که دایم چون ستور و دد | گهی دلخسته از چوبی گهی جان بسته‌ی خوانی | |
| اگر چند از توانایی زننده همچو خایسگی | وگر چند از شکیبایی خورنده همچو سندانی | |
| مشو غره که در یک دم ز زخم چرخ ساینده | بریزی گر همه سنگی بسایی گرچه سوهانی | |
| تو ای بازاری مغبون که طفلی را ز بی‌رحمی | دهی دین تا یکی حبه‌ش ز روی حیله بستانی | |
| ز روی حرص و طراری نیارد وزن در پیشت | همه علم خدا آن گه که بنشینی بوزانی | |
| ز مردان شکسته مرد خسته کم شود زیرا | که سگ آنجاست کابادست گنج آنجا که ویرانی | |
| تو ای نحس از پس میزان از آن جز قحط نندیشی | که عالم قحط بر گیرد چو کیوان گشت میزانی |