| مسلمانان مسلمانان مسلمانی مسلمانی | ازین آیین بی‌دینان پشیمانی پشیمانی | |
| مسلمانی کنون اسمیست بر عرفی و عاداتی | دریغا کو مسلمانی دریغا کو مسلمانی | |
| فرو شد آفتاب دین برآمد روز بی‌دینان | کجا شد درد بودردا و آن اسلام سلمانی | |
| جهان یکسر همه پر دیو و پر غولند و امت را | که یارد کرد جز اسلام و جز سنت نگهبانی | |
| بمیرید از چنین جانی کزو کفر و هوا خیزد | ازیرا در جهان جانها فرو ناید مسلمانی | |
| شراب حکمت شرعی خورید اندر حریم دین | که محرومند ازین عشرت هوس گویان یونانی | |
| مسازید از برای نام و دام و کام چون غولان | جمال نقش آدم را نقاب نفس شیطانی | |
| شود روشن دل و جانتان ز شرع و سنت احمد | چنان کز علت اولا قوی شد جوهر ثانی | |
| ز شرعست این نه از تنتان درون جانتان روشن | ز خورشیدست نز چرخست جرم ماه نورانی | |
| که گر تایید عقل کل نبودی نفس کلی را | نگشتی قابل نقش دوم نفس هیولانی | |
| هر آن کو گشت پرورده به زیر دامن خذلان | گریبان گیر او ناید دمی توفیق ربانی | |
| نگردد گرد دین‌داران غرور دیو نفس ایرا | سبکدل کی کشد هرگز دمی بار گران‌جانی | |
| تو ای مرد سخن پیشه که بهر دام مشتی دون | ز دین حق بماندستی به نیروی سخندانی | |
| چه سستی دیدی از سنت که رفتی سوی بی‌دینان | چه تقصیر آمد از قرآن که گشتی گرد لامانی | |
| نبینی غیب آن عالم درین پر عیب عالم زان | که کس نقش نبوت را ندید از چشم جسمانی | |
| برون کن طوق عقلانی به سوی ذوق ایمان شو | چه باشد حکمت یونان به پیش ذوق ایمانی | |
| کی آیی همچو مار چرخ ازین عالم برون تا تو | بسان کژدم بی‌دم درین پیروزه پنگانی | |
| در کفر و جهودی را ز اول چون علی بر کن | که تا آخر چنویابی ز دین تشریف ربانی | |
| بجو خشنودی حق را ز جان و عقل و مال و تن | پس آن گه از زبان شکر میگو کاینت ارزانی | |
| درین کهپایه چون گردی بر آخور چون خر عیسی | به سوی عالم جان شو که چون عیسی همه جانی |