| به زیر آر جان خران را چو عیسا | که تا همچو عیسا شوی آسمانی | |
| برون آی ازین سبزه جای ستوران | که تا چرمه در ظل طوبا چرانی | |
| چو مرگت بود سایق اندر رسی تو | به جمع عزیزان عقلی و جانی | |
| چو مرگت بود قاید اندر رهی تو | ز مشتی لت انبان آبی و نانی | |
| تو روی نشاط دل آنگاه بینی | که از مرگ رویت شود زعفرانی | |
| چو از غمز او کرد آمن دلت را | کند مهربانی پس از بی‌زبانی | |
| نخستت کند بی‌زبان کادمی را | بود بی‌زیانی پس از بی‌زبانی | |
| به یک روزه رنج گدایی نیرزد | همه گنج محمود زابلستانی | |
| بدان عالم پاک مرگت رساند | که مرگست دروازه‌ی آن جهانی | |
| وزین کلبه‌ی جیفه مرگت رهاند | که مرگست سرمایه‌ی زندگانی | |
| کند عقل را فارغ از «لاابالی» | کند روح را ایمن از «لن ترانی» | |
| همه ناتوانیست اینجا چو رفتی | بدانجای چندان که خواهی توانی | |
| ز نادانی و ناتوانی رسی تو | ازین کنج صورت به گنج معانی | |
| بجز بچه‌ی مرگ بازت که خرد | ز مشتی سگ کاهل کاهدانی | |
| بجز مرگ در گوش جانت که خواند | که بگذر ازین منزل کاروانی | |
| بجز مرگ با جان عقلت که گوید | که تو میزبان نیستی میهمانی | |
| بجز مرگت اندر حمایت که گیرد | ازین شوخ چشمان آخر زمانی | |
| اگر مرگ نبود که بازت رهاند | ز درس گرانان و درس گرانی | |
| گر افسرده کردست درس حروفت | تف مرگ در جانت آرد روانی | |
| به درس آمدی قلب این را بدیدی | به مرگ آی تا قلب آنهم بدانی |