| تا کی این لاف در سخن رانی | تا کی این بیهده ثنا خوانی | |
| گه برین بی هنر هنر ورزی | گه بر آن بی گهر درافشانی | |
| با چنین مهتران بی معنی | از سبکساری و گرانجانی | |
| همه ساسی نهاد و مفلس طبع | باز در سر فضول ساسانی | |
| خویشتن را همه بری شمرند | لیک در دل فعال شیطانی | |
| نیست از جمع مالشان کس را | حاصل نقد جز پریشانی | |
| آبشان در سبوی عاریتی | نانشان بر طبق گروگانی | |
| هیچ شاعر نخورد از صله‌شان | از پس شعر جز پشیمانی | |
| بر سر خوان هر یک اندر سور | از دل شاعریست بریانی | |
| چون حقیقت نگه کنی باشد | به فزون گشتن و به نقصانی | |
| صله‌شان همچو روز تیر مهی | وعده‌شان چون شب زمستانی | |
| باز این خواجه‌ی زاده‌ی بی‌برگ | آنهمه لاف و لام لامانی | |
| غلط شاعران به جامه و ریش | وز درون صد هزار ویرانی | |
| ریشک و حالک ثناجویی | کبرک و عجبک زبان‌دانی | |
| نه در آن معده ریزه‌ای مانده | نه در آن دیده قطره‌ای ثانی | |
| زشت باشد بر خردمندان | نام بوران و نان بورانی | |
| داشته مر جدش دهی روزی | در سر او فضول دهقانی | |
| اف ازین مهتران سیل آور | تف برین خواجگان کهدانی | |
| از چه شان گاه شعر بستایی | وز چه در پیششان سخن رانی | |
| رفت هنگام شاعری و سخن | روز شوخیست وقت نادانی |