| با دم سرد و هوای گرم کی گردد بدن | بید و آتش نیک ناید صنعت آهنگری | |
| چیست چندین آب و گل را سروری کردن به حرص | آب و گل خود مر ترا بسته میان در داوری | |
| بلعجب کاریست چون تو بنگری از روی عقل | چون تو اندر آشنایی عقل و دین در کافری | |
| خلق عالم گر ز حکمت ظاهرت گویند مدح | هان مگر خود را به نادانی مسلم نشمری | |
| مثله کردی بهر بدنی پیش هر دون اختری | مثله بودن بهر بدنی هست از دون اختری | |
| راست چون بکری بود کو داده عذره را ز دست | آب شهوت می ببردش آبروی دختری | |
| آن شبی کش عرس باشد خلق ازو با نای و کوس | مادرش خندان و او زان شرم در رسواگری | |
| تنگدستی را همی گر مدبری خوانی ز جهل | وای از آن اقبال تو وی مرحبا زین مدبری | |
| از خجالت پیش دین گستاخ نتواند گذشت | هر دلی کو کرد سلطان هوا را چاکری | |
| گر چه این معشوق رعنا خوبروی و دلبرست | چون سنایی دل از آن سوی تو افتد دل بری | |
| نفس را اندر گرفت و خوردن هر رنگ و بوی | ای برادر نیست جز فعل سگ و رای خری | |
| شیر نر بوسد به حرمت مرد قانع را قدم | پیره سگ خاید به دندان پای مرد هر دری | |
| سلسبیل از بهر جان تشنگان دارد خدای | خرقه‌پوشان را بود آنجا مسلم عبقری | |
| می چه خواهی خوبتر زین از میان هر دوان | صدره آنجا سندسی و جبه اینجا ششتری | |
| آنچه اینجا ماند خواهد چند پویی گرد آن | گرد آن گردار خردمندی که آن با خود بری | |
| هر کرا خشنود تن دین هست ناخشنود ازو | مقبلا مردا که دو معشوق را در بر گری | |
| ماه کنعان تا به یک منزل بها هجده درم | منزل دیگر بدین و دل بیابد مشتری | |
| گر توانگر میری و مفلس زیی در روز چند | به که خوانندت غنی اینجا و تو مفلس مری | |
| مر امل را پای بشکن از اجل مندیش هیچ | مر طمع را پر بکن تا هر کجا خواهی پری | |
| این دو پیمانه که گردانست دایم بر سرت | هردو بی‌آرام و تو کاری گرفته سرسری |