| شیفته کرد مرا هندوکی همچو پری | آنچنان کز دل عقل شدم جمله بری | |
| خوشدلی شوخی چون شاخک نرگس در باغ | از در آنکه شب و روز درو در نگری | |
| گرمی و تری در طبع هلاک شکرست | او همه گریم و تری و چو تنگ شکری | |
| گرمی و تری در طبع فزاید مستی | او همه چون شکر و می همه گرمی و تری | |
| بی لب و پر گهر و چشم کشش می‌خواهم | که بوم چون صدف و جزع به کوری و کری | |
| تا به گوش دلش آن گوهر خوش می‌شنوی | تا به روی لبش آن روی نکو می‌سپری | |
| صدهزاران شکن از زلف بر آن توده‌ی گل | صد هزاران دل از آن هر دو به زیر و زبری | |
| دو سیه زنگی در پیش دو شهزاده‌ی روم | دو نوان نرگس برطرف دو گلبرگ طری | |
| قد چون سرو که دیدست که روید به چمن | آفتاب و شکر از سر و بن غاتفری | |
| فوطه‌ای بر سر آن روی چو خورشید که دید | جمع بر تارک خورشید ستاره‌ی سحری | |
| کرده آن زلف چو تاج از بر آن روی چو عاج | خود نداند چه کند از کشی و بی‌خبری | |
| شده مغرور بدان حسن ز بی‌عاقبتی | نه غم شادی و انده نه بهی از بتری | |
| باز کردار همی صید کند دیده و دل | چون خرامید به بازار در آن کبک دری | |
| گه برین خنده زند گاه بر آن عشوه دهد | خود بهاری که شنیدست بدین عشوه‌گری | |
| ریشخندی بزند زین صفت و پس برود | من دوان از پس او زار به خونابه گری | |
| گویم او را که مرا باز خر از غم گوید | سیم داری بخرم ورنه برو ریش مری | |
| گویم او را که بهای تو ندارم گوید | گنگی و لنگ؟ چرا شعر نگویی نبری | |
| ببر خواجه براهیم علی ابراهیم | تا ترا صله دهد تا تو ز خواجم بخری | |
| آنکه گر فی‌المثلش ملک شود بحر و فلک | فلک و بحر به یک تن دهد از بی‌خطری | |
| آنکه نه چرخ نزادست و نه این چارگهر | یک پسر چون او در دهر سخی و هنری |