| کرد نوروز چو بتخانه چمن | از جمال بت و بالای شمن | |
| شد چو روی صنمان لاله‌ی لعل | شد چو پشت شمنان شاخ سمن | |
| آفتاب حمل آن گه بنمود | ثور کردار به ما نجم پرن | |
| از گریبان شکوفه بادام | پر ستاره‌ست جهان را دامن | |
| هم کنون غنچه‌ی پیکان کردار | کند از سحر ز بیجاده مجن | |
| باغ شد چون رخ شاهان ز کمال | شاخ چون زلف عروسان ز شکن | |
| مرغ نالید به گلبن ز فنون | باد بیزاست درختان ز فنن | |
| ابر چون خامه‌ی خواجه به سخا | چون دل خواجه بیاراست چمن | |
| خواجه اسعد که عطای ملکش | داد خلق حسن و خلق حسن | |
| آنکه تا سیرت او شامل شد | خصلت سیه بگذاشت وطن | |
| آنکه تا بخشش او جای گرفت | رخت برداشت ز دل رنج و حزن | |
| پیش یک نکته‌ی آن دریا دل | شد چو خرمهره همه در عدن | |
| علمها دارد سرمایه‌ی جان | کارها داند پیرایه‌ی تن | |
| نکته‌ی رایش اگر شمع شود | بودش دایره‌ی شمس لگن | |
| ذره‌ی خلقش اگر نشر شود | یاد نارد کسی از مشک ختن | |
| گر رسد ماده‌ی عونش به عروق | روح محروم نشیند ز شجن | |
| ور وزد شمت هرمش به دماغ | دیده معزول بماند ز وسن | |
| شادباش ای سخن از دو لب تو | همچو در عدن از لعل یمن | |
| به سخن چونت ستایم بر آنک | مدح تو بیشتر آمد ز سخن | |
| گردن عالمی از بخشش زر | کردی آراسته تو از شکر و منن |