| در جهان روشنی باید برات حسن و جاه | تا چو حسانی نگویندت «فهم لایعقلون» | |
| ور چو سلمان با مسلمانی ز دنیا بگذری | بگذر از دنیا برون «الا و انتم مسلمون» | |
| ور به جهد از زحمت شکال حسی نگذری | در مقام قدس گویند «انهم لا یذکرون» | |
| از مقام نفس حیوانی گذر کن تا چشی | در مقام قرب با روحانیان «ما تشتهون» | |
| کمتر از نحلی نباید بود وقت انگبین | نفع او اندر درخت و کوه «مما یعرشون» | |
| عجز تو در ذکر فکرت زاد تو معجز شود | گر ز عجز خلق گویند «انهم لا یعجزون» | |
| دست در ایمان حق زن تا ز دوزخ بگذری | تا به دوزخ در نگویندت «فهم لا یومنون» | |
| توشه از تقوا کن اندر راه مولا تا مگر | در ره عقبا بگویندت «فهم لا یتقون» | |
| شاعر انعام حق باش ای سنایی روز و شب | تا چو بی شکران نگویندت «فهم لا یشکرون» | |
| دست در فتراک صاحب شرع زن کایزد همی | گوید او را بهر امرش «یفعلوا ما یومرون» | |
| هر که لاخوف علیهم گوید اندر گوش تو | هم تواند گفت در گورت «و هم لا یحزنون» | |
| ظلم کم کن بر تن خود تا که ثبت از دست دین | آید اندر نامه‌ی عمرت «وهم لا یظلمون» | |
| ای به علم بی عمل شادان درین دار فنا | گفته همچون عامل عالم «فانا عاملون» | |
| شو بخوان «التائبون العابدون الحامدون | سابحون الراکعون الساجدون امرون» |