| ای همیشه دل به حرص و آز کرده مرتهن | داده یکباره عنان خود به دست اهرمن | |
| هیچ نندیشی که آخر چون بود فرجام کار | اندر آن روزی که خواهد بود عرض ذوالمنن | |
| گر پی حاجت نگردی بر پی حجت مپوی | ور سر میدان نداری طعنه بر مردان مزن | |
| یا ز بی آبی چو خار از خیرگی دیده مدوز | یا ز رعنایی چو گل بر تن بدران پیرهن | |
| گر کلیمی سحر فرعون هوا را نیست کن | ور خلیلی غیرت اغیار را در هم شکن | |
| همت عالی بباید مرد را در هر دو کون | تا کند قصر مشید ربع و اطلال و دمن | |
| بگذر از گفتار ما و من که لهوست و مجاز | عاشق مجبور را زیبا نباشد ما و من | |
| باز را دست ملوک از همت عالی‌ست جای | جغد را بوم خراب از طبع دون شد مستکن | |
| کی شناسد قیمت و مقدار در بی معرفت | کی شناسد قدر مشک آهوی خر خیز و ختن | |
| ناسزایان را ستودن بیکران از بهر طمع | گسترانیدی به جد و هزل طومار سخن | |
| از پی آن تا یکی گوهر به دست آرد مگر | ننگری تا چند مایه رنج بیند کوهکن | |
| نه ز رنج کوه کندن رنج طاعت هست بیش | نه کمست از کان که گنج بهشت ذوالمنن | |
| در ازل خلاق چون تن را و دل را آفرید | راحت و آرام دل ننهاد جز در رنج تن | |
| دعوی ایمان کنی و نفس را فرمان بری | با علی بیعت کنی و زهر پاشی بر حسن | |
| گر خداجویی چرا باشی گرفتار هوا | گر صمد خواهی چرا باشی طلبکار وثن | |
| هیچ کس نستود و نپرستید دو معبود را | هیچ کس نشنود روز و شب قرین در یک وطن | |
| خرمن خود را به دست خویشتن سوزیم ما | کرم پیله هم به دست خویشتن دوزد کفن | |
| ناز دنیا کی شود با آز عقبا مجتمع | رنج حرث و زرع چه بود پیش نسرین و سمن | |
| از پی محنت گرفتاریم در حبس ابد | نز پی راحت بود محبوس روح اندر بدن | |
| صدق و معنی گر همی خواهی که بینی هر دوان | سوز دل بنگر یکی مر شمع را اندر لگن |