| دی ز دلتنگی زمانی طوف کردم در چمن | یک جهان جان دیدم آنجا رسته از زندان تن | |
| بی طرب خوشدل طیور و بی‌طلب جنبان صبا | بی دهن خندان درخت و بی زبان گویا چمن | |
| سوسن آنجا بر دویده تا میان سرو بن | نرگس آنجا خوش بخفته در کنار نسترن | |
| چاک کرده بر نوای عندلیب خوش نوا | فوطه‌ی کحلی بنفشه شعر سیما بی سمن | |
| بسته همچون گردن و گوش عروس جلوه‌گر | شاخ مرجان ارغوان و عقد گوهر یاسمن | |
| بوی بیرون سوی و عطار از درون سو مشک سوز | نقش بیرون سوی و نقاش از درون سو خامه زن | |
| من در آن صحرای خوش با دل همی گفتم چنین: | کاینت عقل افزای صحرا وینت جان پرور وطن | |
| باغ رفت از راه دیده کی سنایی آن تویی | بر چنین آواز و رنگ و بوی مانده مفتتن | |
| مجلس نجم القضاة و قاری و حالش ببین | تا هم از خود فارغ آیی هم ز بلبل هم ز من | |
| رنگ و بوی باغ و بستان را چه بینی کاهل دل | دل بدین تزویرها هرگز ندارد مرتهن | |
| سوی قاضی شو که خلق و خلق او را چاکرند | نقش بندان در خطا و مشک سایان در ختن | |
| راستی از نارون بینی ولی از روی ضعف | پیش هر بادی که بینی چفته گردد نارون | |
| نجم را آن استقامت هست کاندر راه دین | جز به پیش راستی چفته نشد چون نون «ان» | |
| شمع ما را گر لگن کردست چرخ از خاک و خون | هست شمع گفت او را سمع هشیاران لگن | |
| چون عروس فکرت او چهره بگشاید ز لب | نعره‌های «طرقوا» برخیزد از جان در بدن | |
| ساکنی از حلم او خیزد چو جزم از حرف «لم» | برتری از علم او زاید چو نصب از حرف «لن» | |
| من چه گویم گر ز فردوس برین پرسی تو این | کز تو خوشتر چیست؟ گوید: مجلس قاضی حسن | |
| نجم را باغ این ثنا می‌گفت وز شاخ چنار | فاخته کوکوکنان یعنی که کو آن انجمن | |
| شاد باش ای مهتری کز بهر چشم زخم تو | خرقه در بازد فقیر و بت بسوزد برهمن | |
| چون به منیر برشوی «والشمس» خواند آسمان | چون فرود آیی ازو «والنجم» خواند ذوالمنن |