| الا یا خیمه‌ی گردان به گرد بیستون مسکن | گه از بن دامنت ماهست و گاهت ماه بر دامن | |
| چراغ افروخته در تو بسی و هفت از آن گردان | که گه بر گاوشان جایست و گه بر شیرشان مسکن | |
| چو خورشید ملک هنجار و برجیس وزیر آسا | چو بهرام سپهسالار و چون ناهید بربط زن | |
| چو کیوان قوی تاثیر دهقان طبع بر گردون | چو تیر و ماه دیوان ساز پیک‌انگیز در برزن | |
| همه دانای نادان سر همه تابان تاری دل | همه والای دون پرور همه زن خوی مردافگن | |
| سر دانا شده پست و دل عاقل شده تاری | ازین افروخته رویان بر آن افراخته گرزن | |
| حکیمان را به نور و سیر بر گردون به روز و شب | گهی رهبر چو یزدانند و گه رهزن چو اهریمن | |
| کمان کردار گردونی ازو تیر بلا پران | دل عاقل ز زخمش خون زنار تیز نرم آهن | |
| هدفشان گر پذیرفتی نشان زان تیرها بر دل | دل دانا شدستی چون مشبکهای پرویزن | |
| ندای گوش هر عاقل ازو هر لحظه «لا بشری» | نثار سمع هر احمق ازو هر روز «لا تحزن» | |
| ز نحسش منزوی مانده دو صد دانا به یک منزل | ز سعدش مقتدا گشته هزار ابله به یک برزن | |
| خسیسان را ازو رفعت رییسان را ازو پستی | لیمان را ازو شادی حکیمان را ازو شیون | |
| امامان را ازو گر رشته تابی نیکویی بودی | علی خیاط راز و دل نبودی چون دل سوزن | |
| امام صنعت تازی علی‌ابن حسن بحری | که شد رایش ز چرخ اعلا و رویش ز آفتاب احسن | |
| امام عالم کافی که چون او درگه صنعت | نه از شام آمد و بصره نه از مرو آمد و زوزن | |
| ازو نحو و لغت زنده به هر وقتی چو جسم از جان | بدو فضل و ادب قایم به هر حالی چو جان از تن | |
| قریحتهای تازی را ز فضلش هر زمان انجم | طبیعتهای روشن را ز فضلش هر زمان گلشن | |
| هزارش دیده از عقل و به هر دیده هزاران دل | هزارش صنعت از فضل و به هر صنعت هزاران فن | |
| نماید پیش قدر او ز بالا گنبد و اختر | چو در باد هوا ذره چو در آب روان ارزن | |
| دل حاسد کشد هزمان چو لفظ تیغ هنجارش | هزاران خون دل دارد پس او هر لحظه در گردن |