| چون مردان بشکن این زندان یکی آهنگ صحرا کن | به صحرا در نگر آن گه به کام دل تماشا کن | |
| ازین زندان اگر خواهی که چون یوسف برون آیی | به دانش جان بپرور نیک و در سر علم رویا کن | |
| مشو گمراه و بیچاره چنین اندر ره سودا | چراغ دانشت بفروز و آن گه رای سودا کن | |
| ز موسی رهروی آموز اگر خواهی به دیدن ره | گذرگه برفراز کوه و گه بر قعر دریا کن | |
| چو زین سودای جسمانی برون آیی تو آنگاهی | به راه وحدت از حکمت علامتهای بیضا کن | |
| ره وحدانیت چون کرد روشن دیده‌ی عقلت | به نقش مهر هستیهای حسی صورت لاکن | |
| سر حرف شهادت لا از آن معنی نهاد ایزد | چو حرف لا اله گفتن به الا الله مبدا کن | |
| سلیمان‌وار دیوان را مطیع امر خود گردان | نشین بر تخت بلقیسی و چتر از پر عنقا کن | |
| چو موسی گوسفندان را یکی ره سوی صحرا بر | پس آن گه با عصا آهنگ کوه طور سینا کن | |
| مسیحاوار دعوی تو ننیوشند اگر خواهی | یقینت چون مسیحا دار و دعوی مسیحا کن | |
| ملاقا چون کنی با عقل زیر پرده‌ی حسی | نخست از پرده بیرون آی و پس رای ملاقا کن | |
| چو عیسی گر همی خواهی که مانی زنده جاویدان | ز احیائت بساز اموات و از اموات احیا کن | |
| امید عمر جاویدان کنی چون گوهر یکتا | دل از اندیشه‌ی اوباش جسمانیت یکتا کن | |
| به کف کن حشمت و نعمت ز بهر نام و ننگ اندر | چو آمد حشمت و نعمت ز غربت قصد ماوا کن | |
| ز حرص و نفس شهوانی عدیل و یار شیطانی | ز شیطان دور شو آن گه امید وصل حورا کن | |
| ز اول داد خلق از خود بده آن گه ز مردم جوی | به فر اوج اسکندر شو آن گه قصد دارا کن | |
| چو زهره گر طمع داری شدن بر اوج اعلابر | به دانش جان گویا را تو همچون زهره زهرا کن | |
| تو چون زین دامگاه دیو دوری جویی از دیوان | به جمله بگسل آن گه روی سوی چرخ اعلا کن | |
| اگر خواهی که در وحدت روانت پادشا گردد | سرای ملکت و دین را تهی از شور و غوغا کن | |
| تن و جان تو بیمار از سخنهای خلافی شد | برانداز این خلاف از علم و جانت را مداوا کن |