| خاک را در ساکنی گر حلم او تمکین دهد | کی تواند گرد ازو انگیخت باد کوه کن | |
| ور فتد بر خاک تیره عکس رای روشنش | نیک‌تر تابد کمین‌تر ریگش از نجم پرن | |
| بی‌برات فضل او دری نزاید از صدف | بی‌جواز خلق او مشکی نخیزد از ختن | |
| از برای خدمت او گر نبودی خلق او | کوژ بالا آمدندی بر زمین خلق زمن | |
| شادباش ای آنکه اندر فرودین خشم تو | در کف بدخواه تو الماس گردد نسترن | |
| دیر زی ای آنکه اندر فر ماه لطف تو | شعله‌ی آتش شود در مجلست شاخ سمن | |
| بی‌رضایت مرغ اگر بر شاخ دستانی زند | ز آتش خشم تو بر وی شاخ گردد باب زن | |
| در عرین گر شیر بیند آهو از انصاف تو | نرم نرم از بیم آهو شیر بگذارد عرن | |
| مهر جوزا را همی سازد از آن معراج خویش | تا شود فرقش مگر با نعل اسب مقترن | |
| مرده‌ی بدخواه اگر بیند گشاده طبع تو | از شتاب خنده‌ی تو خرقه گرداند کفن | |
| تا زیادت کرد تشریف تو سلطان جهان | کاخهای بد سگالت شد چو اطلال و دمن | |
| سرفرازی چون ترا زیبا بود در مملکت | خلعت سلطان اعظم خسرو گردون شکن | |
| شد شهاب چرخ بر تشبیه کلکت مبتلا | گشت تاج هور بر شکل دواتت مفتتن | |
| دست دستوری چو تو بر هر دو تا والی بود | اندرین هر دو بود ملک دو سلطان مرتهن | |
| نفس کلی راوی کلکت بود بی‌حرف و صوت | چون کنی مر امتحان عقلها را ممتحن | |
| روی تو چون ماه و دستت چون اثیر و کلک تو | چون شهابی گشته‌اند ملک تو شیطان فگن | |
| آدمی اندر فرایض فر تو جوید ز رب | وز خدا لطفت همی خواهد فرشته در سنن | |
| خضر اگر در انتهای عمر خورد آب حیات | بد ترا ز ابتدا آب حیات اندر لبن | |
| مونس تو دیده‌ی روحانیان زیبد همی | ور چه با روحانیان هرگز نه پیوندد وثن | |
| از تو آموزد جوانمردی جوانمردی از آنک | با جوانمردی رود در ملک تو هر پیرزن |