| عقل محرم تا بود دستور سلطان بدن | کی به ناواجب رود فرمان جان در ملک تن | |
| جان جهانی لشکر عالی نسب دارد همی | هر یکی با کار و باری در جهان خویشتن | |
| ساخته میران این لشکر ز روی مرتبت | شمع اوباشان خود را ز افسر شاهان لگن | |
| شرم دارند ار نهند از تابش زهره کلاه | ننگ دارند ار کنند از عکس پروین پیرهن | |
| بی‌تکلف مرکبانی آوریده زیر ران | کفتاب انگیر باشد نعلشان در تاختن | |
| طوطیان معنوی پرند در باغ فلک | در تماشاگاهشان مهد فلک کمتر چمن | |
| سیر ایشان خسته کرده پای سیاحان عرش | لفظ ایشان بسته دست خازنان ذوالمنن | |
| صوتشان راهست حیران گشته بی‌انگشت گوش | حرفشان را هست سرگردان زبان اندر دهن | |
| با همه شاهنشهی عقل معظم را رهی | با همه بت چهرگان جان مقدس را شمن | |
| ان دو والا هر دو چون شاه و وزیر اندر جسد | وزن دو والی هر دو چون دستور و سلطان در بدن | |
| کرده اندر بزمگه نفس ارادی را قدح | ساخته در رزمگه روح طبیعی را مجن | |
| نفس بی‌توقیعشان افگنده در صحرای «لا» | جسم بی‌منشورشان افتاده در دریای «لن» | |
| بر فلک مشهور کار و بارشان در هر درج | در زمین مذکور نام و بانگشان در هر وطن | |
| پیش تخت و بارگاه هر دو اندر صف زده | کارداران کلام و پرده‌داران سخن | |
| هر زمان گویند این دستور کروبی نژاد | شاه روحانی نسب را در میان انجمن | |
| گر همی خواهی که گیرد ملک تو بر تو قرار | هم نگردند این پری‌وشها به پیشت اهرمن | |
| خدمت عالی معین‌الدین والدنیا گزین | چنگ در فضل ابونصر احمدبن فضل زن | |
| آن خداوندی که لطف و لفظ او را بنده‌اند | در یمن نجم یمن واندر عدن در عدن | |
| آن جهانداری که شاگردان عزمش گشته‌اند | بادهای سهمناک و بحرهای موج زن | |
| گر قبول عدل او یابد گه جنبش هوا | همچو روی آب روی آسمان گیرد شکن |