| کار عاقل نیست در دل مهر دلبر داشتن | جان نگین مهر مهر شاخ بی‌بر داشتن | |
| از پی سنگین دل نامهربانی روز و شب | بر رخ چون زر نثار گنج گوهر داشتن | |
| چون نگردی گرد معشوقی که روز وصل او | بر تو زیبد شمع مجلس مهر انور داشتن | |
| هر که چون کرکس به مرداری فرود آورد سر | کی تواند همچو طوطی طمع شکر داشتن | |
| رایت همت ز ساق عرش برباید فراشت | تا توان افلاک زیر سایه‌ی پر داشتن | |
| بندگان را بندگی کردن نشاید تا توان | پاسبان بام و در فغفور و قیصر داشتن | |
| تا دل عیسی مریم باشد اندر بند تو | کی روا باشد دل اندر سم هر خر داشتن | |
| یوسف مصری نشسته با تو اندر انجمن | زشت باشد چشم را در نقش آزر داشتن | |
| احمد مرسل نشسته کی روا دارد خرد | دل اسیر سیرت بوجهل کافر داشتن | |
| ای دریای ضلالت در گرفتار آمده | زین برادر یک سخت بایست باور داشتن | |
| بحر پر کشتی‌ست لیکن جمله در گرداب خوف | بی‌سفینه‌ی نوح نتوان چشم معبر داشتن | |
| گر نجات دین و دل خواهی همی تا چند ازین | خویشتن چون دایره بی‌پا و بی سر داشتن | |
| من سلامت خانه‌ی نوح نبی بنمایمت | تا توانی خویشتن را ایمن از شر داشتن | |
| شو مدینه‌ی علم را در جوی و پس دروی خرام | تا کی آخر خویشتن چون حلقه بر در داشتن | |
| چون همی دانی که شهر علم را حیدر درست | خوب نبود جز که حیدر میر و مهتر داشتن | |
| کی روا باشد به ناموس و حیل در راه دین | دیو را بر مسند قاضی اکبر داشتن | |
| من چگویم چون تو دانی مختصر عقلی بود | قدر خاک افزونتر از گوگرد احمر داشتن | |
| از تو خود چون می‌پسندد عقل نابینای تو | پارگین را قابل تسنیم و کوثر داشتن | |
| مر مرا باری نکو ناید ز روی اعتقاد | حق زهرا بردن و دین پیمبر داشتن | |
| آنکه او را بر سر حیدر همی خوانی امیر | کافرم گر می‌تواند کفش قنبر داشتن |