| با کمان و تیر چون نمرود بر گردون مشو | کان مشعبد گردش از تیرت همی سازد کمان | |
| چون ملک بر آسمان نتوان پرید ای اهرمن | کاهر من سفلی بود چون تن ملک علوی چو جان | |
| همچو جان بر آسمان از آستان رفتی سبک | گر نبودی تن ز ترکیب چهار ارکان گران | |
| بندگی کن چون خدایی کرد نتوانی همی | زان که باشد بنده را در بند چون تن را توان | |
| در نهان خویش پس چون ریسمان گم کرده‌ای | تا سر تو پای شد پای تو سر چون ریسمان | |
| گر نهان داری سر خود را به تن در چون کشف | خویشتن را چون کشف باری سپر کن ز استخوان | |
| چشم روشن بین ما گر چون فلک بیند ترا | چشم را چون خارپشت از تن برون آور سنان | |
| ور چو ماهی جوشن عصمت فروپوشیده‌ای | ز آتش فتنه چو ماهی شو به آب اندر نهان | |
| در نهاد خویش چون خرچنگ داری چنگها | تا به چنگ آری به هر چنگی دگرگون نام و نان | |
| بر نهاد خویشتن چون عنکبوتی بر متن | گر همی چون کرم پیله بر تنی بر خانمان | |
| هر زمان چون آب گردی خیره گرد آبخور | هر نفس چون باد گردی خیره گرد بادبان | |
| تا دهان دارد گشاده اژدهای حرص تو | چون نهنگ اندر کشد آزت همه ملک جهان | |
| گر چو گرگ و سگ بدری عیبه‌های عیب را | چون بهایم عاجزی در پنجه‌ی شیر ژیان | |
| ور به گوش هوش و چشم دل همی کور و کری | از ملک چون نکته گویم چون تویی از انس و جان | |
| تا تو با طوطی به رازی خیره چون گویم سخن | تا تو با جغدی و با شاهینی اندر آشیان | |
| گر ضعیفی همچو راسو دزد همچو عکه‌ای | ور حذوری همچو گربه همچو موشی پر زیان | |
| طیلسان بفگن که دارد طیلسان چون تو مگس | یا نه بر آتش چو پروانه بسوزان طیلسان | |
| از کلاغ آموز پیش از صبحدم برخاستن | کز حریصی همچو خوکی تندرست و ناتوان | |
| چون خبزد و گردی اندر مستراح از بهر خورد | نحل وار از بهر خوردن رو یکی در بوستان | |
| خون مخور چون پشه و چون کیک شادان بر مجه | تا نمانی خیره مالیده به دست این و آن |