| خجسته باد بهاری بهار ارسنجان | بر آن ظریف سخی و جواد و راد و جوان | |
| سپهر قدری کز بخت و دولت فلکی | مسخر وی گشتند جمله سرهنگان | |
| یگانه‌ای که به پیش خدایگان زمین | نمود مردمی اندر دیار هندستان | |
| به شخص گردان داد او سباع را دعوت | به جان اعداء کرد او حسام را مهمان | |
| ز بخت شه نه بست این گشادن قنوج | بدین شجاعت شامات بشکنی آسان | |
| مثل شنیدم کز نیم مشت ساخته‌اند | هر آن سلاح که از جنس خنجرست و سنان | |
| حقیقتست که این مشت کاین حکایت ازوست | نبود و نیست مگر مشت آن ظریف جهان | |
| محمد فرج آن سرور نو آبادی | که سروری را صدرست و قایدی را کان | |
| ستوده‌ی همه کس مهتری جوانمردی | که افتخار زمینست و اختیار زمان | |
| یگانه‌ای که بهر جای کو سخن گوید | حدیث اهل خرد خوار باشد و هذیان | |
| کمال گردد در جاه او همی عاجز | جمال ماند در وی او همی حیران | |
| دو گوش زی سخن او نهاده‌اند نقات | دو چشم در هنر او گشاده‌اند اعیان | |
| سخی کفی که به یک زخم زور بستاند | ز یشک و پنجه‌ی شیر نژند و پیل دمان | |
| کند چو سندان در مشت سونش آهن | کند به تیغ چون سونش به زخمها سندان | |
| چو جام یافت ز ساقی املش بوسد دست | چو تیغ کرد برهنه اجلش بوسد ران | |
| ندیده‌ام که کس آورده پشت او به زمین | هزار مرد بیفگند دیده‌ام به عیان | |
| بیامدند به امید جنگ او هر مرد | به پیش شاه و بدین بست با همه پیمان | |
| ز بخت نیک یکی را ربود سر ز بدن | ز مشت خویش دگر را ز تن ربود روان | |
| از آن سپس که همه «نحن غالبون» گفتند | فگند در دلشان «کل من علیها فان» | |
| چگونه وصف شجاعت کنم کسی را من | که نرخ جان شود از زور او همی ارزان |