| کار چون بی‌خردی دارد و بی‌اصلی و جهل | وای پس بر تو و آباد برین مختصران | |
| طالع فاجری و ماجری امروز قویست | هر که امروز بر آنست بر آنست برآن | |
| مر که پستان میان پای نداد او را شیر | نیست امروز میان جهلا او ز سران | |
| هر که لوزینه‌ی شهوت نچشیدست ز پس | نیست در مجلس این طایفه از پیشتران | |
| آنکه بودست چو گردون به گه خردی کوژ | لاجرم هست درین وقت ز گردون سپران | |
| بی‌نفیرست کسی کش نفر از جهل و خطاست | جهد کن تا نبوی از نفر بی‌نفران | |
| روزگاریست که جز جهل و خیانت نخرند | داری این مایه و گر نه خر ازین کلبه بران | |
| سپر تیر زمان دیده‌ی شوخست و فساد | جهد کن تات نبیند فلک از پی سپران | |
| شاید ار دیده‌ی آزاده گهر بار شود | چون شدستند همه بی‌گهران با گهران | |
| باز دانش چو همی صید نگیرد ز اقبال | پیشش از خشم در اطراف ممالک مپران | |
| معنی اصل و وفایش مجوی از همه کس | زان که هستند ز بستان وفا بی‌ثمران | |
| اندرین وقت ز کس راه صیانت مطلب | که سر راه برانند همه راهبران | |
| بی‌خبروار در این عصر بزی کز پی بخت | گوی اقبال ربودند همه بی‌خبران | |
| با چنین قول و چنین فعل که این دونان راست | رشک بر می‌آیدم ای خواجه ز کوران و کران | |
| چون سرشت همه رعنایی و بر ساختگیست | مذهب خانه خدادار تو چون مستقران | |
| پس چو از واقعه‌ی حادثه کس نیست مصون | همچو بی‌اصل تو دون باش نه از مشتهران | |
| عاجزیت از شرف با پدری بود ار نه | دهر و ایام کیت دیدی چون بی‌ظفران | |
| هر که چون بی‌بصران صحبت دونان طلبد | سخت بسیار بلاها کشد از بی‌بصران | |
| پای کی دارد با صحبت تو سفله‌ی دون | چون نه ای خیره سر و در نسب خیره سران | |
| مردمی را چو نگیرد همی این تازی اسب | یارب ای بار خداییت جهانی ز خران |