| ویحک ای پرده‌ی پرده‌در در ما نگران | بیش از این پرده‌ی ما پیش هر ابله مدران | |
| یا مدر یا چو دریدی چو لیمان بمدوز | یا مخوان یا چو بخواندی چو بخیلان بمران | |
| جای نوری تو و ما از تو چو تاریک دلان | آب گویی تو و ما از تو پر آتش جگران | |
| ماهت ار نور دهد تری آبست درو | مشک ار بوی دهد خشکی نارست در آن | |
| شیشه‌ی باده‌ی روشن ندهی تا نکنی | روز ما تیره‌تر از کارگه شیشه‌گران | |
| شرم دار ای فلک آخر مکن این بی رسمی | تا کی از پرورش و تربیت بد سیران | |
| از تو و گردش چرخت چه هنر باشد پس | چون تهی دست بوند از تو همه پر هنران | |
| عمر ما طعمه‌ی دوران تو شد بس باشد | نیز هر ساعتمان شربت هجران مخوران | |
| هر که یکشب ز بر زن بود از روی مراد | سالی از نو شود از جلمه‌ی زیر و زبران | |
| خواستم از پی راحت زنی آخر از تو | آن بدیدم که نبینند همه بی‌خبران | |
| این ز تو در خورد ای مادر زندانی زای | ما به زندان و تو از دور به ما در نگران | |
| مر پسر را به تو امید کجا ماند پس | همه چون فعل تو این باشد بر بی‌پدران | |
| چون به زن کردنی این رنج همی باید دید | اینت اقبال که دارند پس امروز غران | |
| ما غلام کف دستیم بس اکنون که ز عجز | مانده‌اند از پس یک ماده برینگونه بران | |
| نه تویی یوسف یعقوب مکن قصه دراز | یوسفان را نبود چاره ازین بد گهران | |
| یوسف مصری ده سال ز زن زندان دید | پس ترا کی خطری دارند این بی‌خطران | |
| آنکه با یوسف صدیق چنین خواهد کرد | هیچ دانی چکند صحبت او با دگران | |
| حجره‌ی عقل ز سودای زنان خالی کن | تا به جان پند تو گیرند همه پر عبران | |
| بند یک ماده مشو تا بتوانی چو خروس | تا بوی تاجور و پیش رو تاجوران | |
| خاصه اکنون که جهان بی‌خردان بگرفتند | بی‌خرد وار بزی تا نبوی سرد و گران |