| باز جانها شکار خواهد کرد | گر جمال آشکار خواهد کرد | |
| جای شکرست خلق راکان بت | جان به شکل شکار خواهد کرد | |
| رایت و رویت منور او | ماه را در حصار خواهد کرد | |
| بوی آن زلفکان مشکینش | مشک را قدر خوار خواهد کرد | |
| در خزان از بهار رخسارش | کشوری را بهار خواهد کرد | |
| غمزه‌ی نغز و طره‌ی خوش او | هیچ دانی چکار خواهد کرد؟ | |
| دوریان را به دیر خواهد برد | دیریان را به دار خواهد کرد | |
| گر چه عقل از چهار خصم برست | از دو عالم چهار خواهد کرد | |
| لیک بر چارسوی غیرت عشق | عقل را سنگسار خواهد کرد | |
| جان متواریان حضرت را | چون زمان برقرار خواهد کرد | |
| بی‌قراران سبز دریا را | چون زمین بردبار خواهد کرد | |
| بر سر از خاکپای مرکب او | نور از چشم خار خواهد کرد | |
| قلب و قالب به خدمت آوردیم | تا کدام اختیار خواهد کرد | |
| چاکر اوست چشم و گوش رهی | گر برین اختصار خواهد کرد | |
| خدمت او کند خرد چون او | خدمت میر بار خواهد کرد | |
| آنکه نعل سمند او در گوش | مشتری گوشوار خواهد کرد | |
| حور عین بهر توتیا جوید | مرکبش گر غبار خواهد کرد | |
| از خیال جمال فطنت او | روح را غمگسار خواهد کرد | |
| دست گردن به دست حاسد او | گل خیری چو خار خواهد کرد | |
| از طراز آستین بدخواهش | غیرت دین غیار خواهد کرد |