| ای بنده ره شوق ملک بی خطری نیست | از جان قدمی ساز که به زین سفری نیست | |
| تیریست بلا در روش عشق که هرگز | جز دیده‌ی درویش مر او را سپری نیست | |
| از خود غذایی ساز پس آنگاه بره پوی | زیرا که ترا به ز تویی عشوه خری نیست | |
| خود را ز میان خود بردار ازیراک | کس بر تو درین ره ز تویی تو بتری نیست | |
| تن را چه قبولی نهی آنجا که ز عزت | صد جان مقدس را آنجا خطری نیست | |
| کشتند درین راه بسی عاشق بی‌تیغ | کز خون یکی عاشق حالی اثری نیست | |
| در بحر غمان غوطه خور از روی حقیقت | کاندر صدف عشق به از غم گهری نیست | |
| بار از خداوند مچخ زان که کسی را | در پرده‌ی اسرار خدایی گذری نیست | |
| بر دوش فکن غاشیه‌ی مهر درین کوی | چون گرد میان تو ز بدعت کمری نیست | |
| از ابر پشیمانی اشکی دو فرو بار | کاندر چمن عشق تو زین به مطری نیست | |
| در روشنی عشق چه خوشی بود آن را | کاندر چمن صنع خدایش نظری نیست | |
| کی میوه‌ی رحمت خورد آنکس که ز اول | در باغ امیدش ز عنایت شجری نیست | |
| ای در ره عصیان قدمی چند شمرده | باز آی کزین درگه به مستقری نیست | |
| از کرده‌ی خود یادکن و بگری ازیرا | بر عمر به از تو به تو کس نوحه‌گری نیست | |
| بر طاعت خود تکیه مکن چون بحقیقت | از عاقبت کار کسی را خبری نیست | |
| چون نام بد و نیک همی از تو بماند | پس به ز نکونامی ما را هنری نیست | |
| نیکی و سخاوت کن و مشمر که چو ایزد | پاداش ده و مفضل و نیکو ثمری نیست | |
| گرد علما گرد بخاصه بر آنکس | کامروز بهر شهر چنو مشتهری نیست | |
| خورشید زمین یوسف احمد که فلک را | چون او به گه علم و محامد دگری نیست | |
| آن ابر گهرپاش که در علم چنویی | مر چارگهر را گه زایش پسری نیست |