| صدر دیوان در دبیری هست تا یابد معین | با خجسته کلک تو در همزبانی آمدست | |
| مطرب صحن سیم بر بام تو سوری بدید | زو همین بودست کاندر شادمانی آمدست | |
| شاه اقلیم چهارم تا فرستد هم خراج | در فراهم کردن زرهای کانی آمدست | |
| شحنه‌ی میدان پنجم تا سلحدار تو شد | زخم او بر جسم جانی نه که جانی آمدست | |
| قاضی صدر ششم را طالع مسعود تو | مقتدای فتوی صاحبقرانی آمدست | |
| آنکه پیر صفه‌ی هفتم سبکدل شد ز رشک | از وقار تو بر او چندان گرانی آمدست | |
| کارداران سرای هشتمین را بر فلک | رای عالیقدر تو در میزبانی آمدست | |
| از ضمیرت دیده‌ام آن کنگر طاقی که هم | آفرینش را مکان بی‌مکانی آمدست | |
| از در دولت سبک بر بام هفتم رو که چرخ | با چنین نه پایه بهر نردبانی آمدست | |
| خسروا طبعم به اقبال جمالت زنده گشت | آبرا آری حیات اندر روانی آمدست | |
| تا به حرف مدح تو خوانم ثنای دیگران | موجب این بیتهای امتحانی آمدست | |
| اینک از اقبال تو پردخته شد آن خدمتی | کاندکش الفاظ و بسیارش معانی آمدست | |
| در او در آب قدرت آشناور آنچنانک | راست گویی گوهر تیغ یمانی آمدست | |
| بر سر خوان عمادی من گشادم این فقع | گر چه شیرین نیست باری ناردانی آمدست | |
| شاخ بادا از نهال عمر تو زیرا که خود | بیخش از بستان سرای جاودانی آمدست |