| ای چشم و چراغ آن جهانی | وی شاهد و شمع آسمانی | |
| خط نو نبشته گرد عارض | منشور جمال جاودانی | |
| بی دیده ز لطف تو بخواند | در جان تو سوره‌ی نهانی | |
| با چشم ز تابشت نبیند | بر روی تو صورت عیانی | |
| بخت ازلی و تا قیامت | صافی به طراوت جوانی | |
| حسن تو چو آفتاب آنگه | فارغ ز اشارت نشانی | |
| بوس تو به صد هزار عالم | و آزاد ز زحمت گرانی | |
| دیوانه بسیست آن دو لب را | در سلسله‌های کامرانی | |
| نظاره بسیست آن دو رخ را | از پنجره‌های زندگانی | |
| با فتنه‌ی زلف تو که بیند | یک لحظه ز عمر شادمانی | |
| بی آتش عشق تو که یابد | آب خضر و حیات جانی | |
| لطف تو ببست جان و دل را | بر آخور چرب دوستکانی | |
| عشق تو نشاند عقل و دین را | برابرش تیز آنجهانی | |
| با قدر تو پاره میخ بر چرخ | تهمت زدگان باستانی | |
| با قد تو کژ و کوژ در باغ | چالاک و شان بوستانی | |
| از راستی و کژی برونی | آنی که ورای حرف آنی | |
| گویند بگو به ترک ترکت | تا باز دهی ز پاسبانی | |
| ترک چو تو ترک نبود آسان | ترکی تو نه دوغ ترکمانی | |
| حسن تو چو شمس و همچو سایه | پیش و پس تو دوان جوانی | |
| از لفظ تو گوش عاشقانت | نازان به حلاوت معانی |