| این تن من تو مگر بچه‌ی گردونی | بچه‌ی گردونی زیرا سوی من دونی | |
| او همان است که بوده است ولیکن تو | نه همانا که همانی، که دگرگونی | |
| طمع خیره چه داری که شوی باقی؟ | نشود چون ازلی بوده‌ی اکنونی | |
| تو مر آن گوهر بیرونی باقی را | چون یکی درج برآورده به افسونی | |
| با تو تا مقرون است این گهر باقی | تو به زیب و به جمال ای تن قارونی | |
| زان گهر یافته‌ای ای گهر تیره، | این قد سروی وین روی طبرخونی | |
| لیکن آنگه که گهرت از تو شود بیرون | تو همان تیره گل گنده‌ی مسنونی | |
| ای درونی گهر تیره، نمی‌دانی | که درونی نشود هرگز بیرونی؟ | |
| گر فزونی نپذیرد جز کاهنده | چه همی بایدت این چونین افزونی؟ | |
| گفته باشم به حقیقت صفتت، ای تن | گرت گویم صدف لولوی مکنونی | |
| اندر این مرده صدف ای گهر زنده | چونکه مانده‌ستی بندی شده چون خوی؟ | |
| غره گردنده به دریای جهان اندر | گر نه ذوالنونی ماننده ذوالنونی | |
| تو در این قبه‌ی خضرا و بر این کرسی | غرض صانع سیاره و گردونی | |
| دام و دد دیو تو گشتند و بفرمانت | زانکه تو همبر جمشید و فریدونی | |
| جز تو همواره همه سر به نگونسارند | تو اگر شاه نه‌ای راست چنین چونی؟ | |
| خطر خویش بدان و به امانت کوش | که تو بر سر جهان داور مامونی | |
| نور دادار جهان بر تو پدید آمد | تن چو زیتون شد و تو روغن زیتونی | |
| گر به چاه اندر با بند بود خونی | اندر این چاه تو با بند همیدونی | |
| وگر از زندان هر زنده رها جوید | تو بر این زندان از بهر چه مفتونی | |
| تا از این بازی زندان نه‌ای آراسته | نشوم ایمن بر تو که نه مجنونی |