| بینی آن باد که گوئی دم یارستی | یاش بر تبت و خرخیز گذارستی | |
| نیستی چون سخن یار موافق خوش | گر نه او پیش رو فوج بهارستی | |
| گر نبودی شده ایمن دل بید از باد | برگش از شاخ برون جست نیارستی | |
| ور نه می لشکر نوروز فراز آید | کی هوا یکسره پر گرد و غبارستی | |
| فوج فوج ابر همی آید پنداری | بر سر دریا اشتر به قطارستی | |
| اشترانند بر این چرخ روان ور نی | دشت همواره نه چون پیسه مهارستی | |
| نه همانا که بر این اشتر نوروزی | جز که کافور و در و گوهر بارستی | |
| دشت گلگون شد گوئی که پرندستی | آب میگون شد گوئی که عقارستی | |
| گرنه می می‌خوردی نرگس‌تر از جوی | چشم او هرگز پر خواب و خمارستی؟ | |
| واتش اندر دل خاک ار نزدی نوروز | کی هوا ایدون پر دود و بخارستی؟ | |
| شاخ گل گر نکشیدی ستم از بهمن | نه چینن زرد و نوان و نه نزارستی | |
| ای به نوروز شده همچو خران فتنه | من نخواهم که مرا همچو تو یارستی | |
| گوئی «امسال تهی دست چه دانم کرد؟» | کاشک امسال تو را کار چو پارستی | |
| دلم از تو به همه حال بشستی دست | گر تو را در خور دل دست گزارستی | |
| فتنه‌ی سبزه شدت دل چو خر، ای بیهش | فتنه سبزه نشدی گر نه حمارستی | |
| نیست فرقی به میان تو و آن خر | جز همی باید که‌ت پای چهارستی | |
| سیرتی بهتر از این یافتیی بی‌شک | گرت ننگستی از این سیرت و عارستی | |
| گر گل حکمت بر جان تو بشکفتی | مر تو را باغ بهاری چه بکارستی؟ | |
| مجلست بستانستی و رفیقان را | از درخت سخن خوب ثمارستی | |
| وین گل و لاله‌ی خاکی که همی روید | با گل دانش پیشت خس و خارستی |