| چنین زرد و نوان مانند نالی | نکرده‌ستم غم دلبر غزالی | |
| نه آنم من که خنبانید یارد | مرا هجران بدری چون هلالی | |
| نه مالیده است زیر پا چو خوسته | مرا چون جاهلان را آز مالی | |
| غم خوبان و آز مال دنیا | کجا باشد همال بی‌همالی؟ | |
| همه شب گرد چشم من نگردد | ز خیل خواب و آرامش خیالی | |
| همی تابد ز چرخ سبز عیوق | چو ز آتش بر صحیفه‌ی آب خالی | |
| ثریا همچو بگسسته جمیلی | هلال ایدون چو خمیده خلالی | |
| شب تیره ستاره گرد او در | چو حورانند گرد زشت زالی | |
| مرا تا صبح بشکافد دل شب | نیابد دل ز رنج آرام و هالی | |
| درخشد روی صبح از مغرب شب | منور همچو صدقی ز افتعالی | |
| نیابد آنگهی عقل مدبر | از اینجا در طریق دین مثالی | |
| ز نور صبح مر شب را ببیند | گریزنده چو ز ایمانی ضلالی | |
| ضلالت عزت ایمان نیابد | چو زری کی بود هرگز سفالی؟ | |
| اگرچه شب بپوشد روی صورت | نگردد صورت از حالی به حالی | |
| جمال و زیب زیبا کم نگردد | اگر چندش بپوشی در جوالی | |
| نباشد خوار هرگز مرد دانا | بدان که‌ش خوار دارد بدخصالی | |
| گر اجلالش کندشاید، وگرنه | نجوید برتر از حکمت جلالی | |
| نباشد چون امیر و شاه و خان را | حکیمان را به مال اندر جمالی | |
| جواب سایل شاهان بگوید | تگینی یا طغانی یا ینالی | |
| ولیکن عاجز و خامش بماند | چو از چون و چرا باشد سالی |