| مردم اگر این تن ساسیستی | جز که یکی جانور او کیستی؟ | |
| جانوران بنده‌ش گشتی اگر | مردم تو جوهر ناریستی | |
| رمز سخن‌های من ار دانیی | قول منت مژده به شادیستی | |
| وعده نبودیش به ملک ابد | گر گهرش گوهر فانیستی | |
| نعمت باقی نرسیدی بدو | گر نه از این جوهر باقیستی | |
| مایه اگر چرخ و طبایع بدی | هیچ نه زادی کس و نه زیستی | |
| گر تو تن خود را بشناسیی | نیز تو را بهتر ازین چیستی؟ | |
| خویشتن خود را دانستیی | گرت یکی دانا هادیستی | |
| گر خبرستیت که تو کیستی | کار جهان پیش تو بازیستی | |
| بازی گیتی است چرا جستیش | گرت به کردار تو اصلیستی؟ | |
| دانی اگر بازی، باری، بد است | گر نه، پس آن بازی شادیستی | |
| گر خبری هست ازین سوی تو | جستن بیشی همه پیشیستی | |
| جستن پیشیت بفرمودمی | گرت به پیشی در بیشیستی | |
| لابل بیشی نبود جز به فضل | فضل چه گوئی که چه شهریستی؟ | |
| هست بسوی تو همانا چنانک | فضل به دانستن تازیستی | |
| فضل به شعر است تو گوئی، مگر | سوی تو شعر آیت کرسیستی | |
| شعر تو ژاژست، مگر سوی تو | فضل همه ژاژ درانیستی | |
| نیست چنین، ور نه بجای قران | شعر و رسالت‌ها صابیستی | |
| فضل اگر تازی بودی و شعر | راوی تو همبر مقریستی | |
| فضل به تاویل قران است و مرد | داندی ار مغزش صافیستی |