| ایا همیشه به نوروز سوی هر شجری | تو ناپدید و پدید از تو بر شجر اثری | |
| توی که جز تو نپنداشت با بصارت خویش | عفیفه مریم مر پور خویش را پدری | |
| به تو نداد کسی مال و متهم تو بوی | چو گشت مفلس هر شوربخت بی‌هنری | |
| خبر همی ز تو جویند جملگی غربا | و گرچه نیست تو را هرگز از خبر خبری | |
| به نوبهار تو بخشی سلب به هر دشتی | به مهرگان به تو بخشد لباس هر شجری | |
| ز بیم تیغ چو تو بگذری به آذر و دی | زره به روی خود اندر کشند هر شمری | |
| مگر که پیش تو سالار، کرد نتوانند | به شرق و غرب ز دریا سپاه از سفری | |
| به نوبهار ز رخسار دختران درخت | نقاب سبز تو دانی گشاد هر سحری | |
| چو سرد گوی شوی باغ زرد روی شود | برون نیارد از بیم دختریش سری | |
| به گرد خویش در آرد کنون ز بیم تو چرخ | ز سند و زنگ و حبش بی‌قیاس و مرحشری | |
| به سان طیر ابابیل لشکری که همی | بیوفتد گهری زو به جای هر حجری | |
| چو خیمه‌ای شود از دیبه‌ی کبود فلک | که بر زنند به زیرش ز مخمل آستری | |
| کنون ببارد شاخی که داشت بار عقیق | ز مهره‌های بلورین ساده سود بری | |
| چو صدهزاران زرینه تیر بودی مهر | کنونش بنگر چون آبگینگین سپری | |
| رسوم دهر همین است کس ندید چنو | نه مهربانی هرگز نه نیز کینه‌وری | |
| همی رسند ازو بی‌گناه و بی‌هنری | یکی به فرق ثریا یکی به تحت ثری | |
| زخلق بیشتر اندر جهان که حیرانند | همی دوند چو بی‌هوش هر کسی به دری | |
| یکی به جستن نفعی همی دود به فراز | یکی به سوی نشیبی به جستن از ضرری | |
| یکی همی پذیرد به خواهش اسپ و ستام | یکی به لابه نیابد ضعیف لاشه خری | |
| به عز و ناز به گه بر نشسته بد فعلی | نژند و خوار بمانده به در نکو سیری |