| نگه کن سحرگه به زرین حسامی | نهان کرده در لاژوردین نیامی | |
| که خوش خوش برآردش ازو دست عالم | چو برقی که بیرون کشی از غمامی | |
| یکی گند پیر است شب زشت و زنگی | که زاید همی خوب رومی غلامی | |
| وجود از عدم همچنین گشت پیدا | از اول که نوری کنون از ظلامی | |
| مپندار بر روز شب را مقدم | چو هر بی‌تفکر یله‌گوی عامی | |
| که شب نیست جز نیستی‌ی روز چیزی | نه بی‌خانه‌ای هست موجود بامی | |
| اگر چند هر پختنی خام باشد | نه چون تر و پخته بود خشک و خامی | |
| نظامی به از بی‌نظامی وگرچه | نظامی نگیرد مگر بی‌نظامی | |
| بسوی تمامی رود بودنی‌ها | به قوت تمام است هر ناتمامی | |
| تو در راه عمری همیشه شتابان | در این ره نشایدت کردن مقامی | |
| به منزل رسی گرچه دیر است، روزی | چو می‌بری از راه هر روز گامی | |
| نبینی که‌ت افگند چون مرغ نادان | ز روز و شبان دهر در پیسه دامی؟ | |
| نویدت دهد هر زمانی به فردا | نویدی که آن را نباشد خرامی | |
| که را داد تا تو همی چشم داری | فزون از لباس و شراب و طعامی؟ | |
| منش پنجه و هشت سال آزمودم | نکرد او به کارم فزون زین قیامی | |
| یکی مرکبی داده بودم رمنده | ازین سرکشی بدخوئی بد لگامی | |
| همی تاخت یک چند چون دیو شرزه | پس هر مرادی و عیشی و کامی | |
| مرا دید بر مرکبی تند و سرکش | حکیمی کریمی امامی همامی | |
| «چرا» گفت ک «این را لگامی نسازی | که با آن ازو نیز ناید دلامی؟» | |
| ز هر کس بجستم فساری و قیدی | بهر رایضی نیز دادم پیامی |