| جهانا مرا خیره مهمان چه خوانی؟ | که تو میزبانی نه بس نیک خوانی | |
| کس از خوان تو سیر خورده نرفته است | ازین گفتمت من که بد میزبانی | |
| چو سیری نیابد همی کس ز خوانت | هم آن به که کس را به خوانت نخوانی | |
| یکی نان دهی خلق را می ولیکن | اگرشان یکی نان دهی جان ستانی | |
| نه‌ام من تو را یار و درخور، جهانا | همی دانم این من اگر تو ندانی | |
| ازیرا که من مر بقا را سزاام | نباشد سزای بقا یار فانی | |
| مرا بس نه‌ای تو ازیرا حقیری | اگرچه به چشمم فراخ و کلانی | |
| ز تو سیر ناگشتن من تو را بس، | جهانا، برین که‌ت بگفتم نشانی | |
| چو این پنج روزم همی بس نباشی | نه بس باشیم مدت جاودانی | |
| تو می‌ماند خواهی و من جست خواهم | جهان گر توی پس مرا چون جهانی | |
| جهانا، زبان تو من نیک دانم | اگرچه تو زی عامیان بی‌زبانی | |
| چو زین پیش زان سان که بودی نماندی | یقینم کزین پس بر این سان نمانی | |
| به مردم شده‌ستی تو با قدر و قیمت | که زر است مردم تو را و تو کانی | |
| چه کانی؟ ندانم همی عادت تو | که از گوهر خویش می خون چکانی | |
| تو، ای پیر مانده به زندان پیری، | ز درد جوانی چنین چون نوانی؟ | |
| جوانیت باید همی تا دگر ره | فرومایگی را به غایت رسانی | |
| ز رود و سرود و نبید و فسادت | زنا و لواطت چو خر کامرانی | |
| گرفتار این فعل‌هائی تو زیرا | به دل مفسدی گر به تن ناتوانی | |
| مخالف شده‌ستی تن و جان و دل را | تنت زاهد است و دل و جانت زانی | |
| چو بازی شکسته پر و دم بماندی | جز این نیست خود غایت بدنشانی |