| بر مرکبی به تندی شیطانی | گشتم بگرد دهر فراوانی | |
| اندیشه بود اسپ من و، عقلم | او را سوار همچو سلیمانی | |
| گوئی درشت و تیره همی بینم | آویخته ز نادره ایوانی | |
| ایوان به گرد گوی درون گردان | وز بس چراغ و شمع چو بستانی | |
| بنگر بدو اگرت همی باید | بر مبرم کبود گلستانی | |
| گاهی گمان همی برمش باغی | گه باز تنگ و ناخوش زندانی | |
| افزون شونده‌ای نه همی بینم | کو را همی نیابد نقصانی | |
| نوها همی خلق شود و هرگز | نشنید کس که نو شد خلقانی | |
| وانچ او خلق شود چه بود؟ محدث | هر عاجزی نداند و نادانی | |
| پس محدث است عالم جسمانی | زین خوبتر چه باید برهانی؟ | |
| گوئی است این حدیث و برو هر کس | برده‌است دست خویش به چوگانی | |
| رفتم به نزد هر سرو سالاری | گشتم به گرد هر در و میدانی | |
| خوردم ز مادران سخن هر یک | شیری دگر ز دیگر پستانی | |
| دامی نهاده دیدم هر یک را | وز بهر صید ساخته دکانی | |
| هر مفلسی نشسته به صرافی | پر باده کرده سائلی انبانی | |
| دعوی همی کنند به بزازی | هر ناکسی و عاجز و عریانی | |
| بی‌تخم و بی‌ضیاع یکی ورزه | از خویشتن بساخته دهقانی | |
| بی‌هیچ علم و هیچ حقومندی | در پیشگه نشسته چو لقمانی | |
| از علم جز که نام نداند چیز | این حال را که داند درمانی؟ | |
| چون کاغذ سپید که بر پشتش | باشد به زرق ساخته عنوانی |