| چو شاخ تر بررستی و چون نخچیر | ر بر جستی و شست از سالیان رستی | |
| به گاه معصیت بر اسپ ناشایست | و نابایست مر کس را نپایستی | |
| کنون زینجا هم از رفتن همی ترسی | نگشتی سیر از این عمری که اندستی | |
| چرا آن را که‌ت او کرد این بلند ایوان | به طوع و رغبت ای هشیار نپرستی؟ | |
| از این پنجاه و نه بنگر چه بد حاصل | تو را اکنون که حاصل بر سر شستی | |
| وزینجا چون توان و دست گه داری | چرا زی دشت محشر توشه نفرستی؟ | |
| چرا امروز چیزی باز پس ننهی؟ | چرا نندیشی از بیم تهی‌دستی؟ | |
| که دیو توست این عالم فریبنده | تو در دل دیو ناکس را نپیخستی | |
| به دست دیو دادی دل خطا کردی | به دست دیو جان خویش را خستی | |
| به جای خویش بد کردی چو بد کردی | کرا شانی چو مر خود را نشایستی؟ | |
| به کستی با فلک بیرون چرا رفتی؟ | کجا داری تو با او طاقت کستی؟ | |
| عدوی تو تن است ای دل حذر کن زو | نتاوی با کس ار با او نتاوستی | |
| کمر بسته همی تازی و می‌نازی | کمر بسته چنین درخورد و بایستی | |
| تو با ترسا به یک نرخی سوی دانا | اگرچه تو کمر بستی و او کستی | |
| تو را جائی است بس عالی و نورانی | چو بیرون جستی از جای بدین گستی | |
| بیاموزی قیاس عقلی از حجت | اگر مرد قیاس حجتی هستی | |
| تفکر کن که تو مر بودنی‌ها را | چو بندیشی ز حال بود فهرستی |