| جهانا عهد با من جز چنین بستی | نیاری یاد از آن پیمان که کرده‌ستی | |
| اگر فرزند تو بودم چرا ایدون | چو بد مهران ز من پیوند بگسستی؟ | |
| فرود آوردی آنچه‌ش خود برآوردی | گسستی هرچه کان را خود بپیوستی | |
| بسی بسته شکستی پیش من، پس چون | نگوئی یک شکسته‌ی خویش کی بستی؟ | |
| بگوئی وانگهی از گفته برگردی | بدان ماند که گوئی بی‌هش و مستی | |
| نگار کودکی را که‌ش به من دادی | به آب پیری از رویم فرو شستی | |
| چه کردم چون نسازد طبع تو با من؟ | بدان ماند که گوئی نایم و پستی | |
| ز رنج تو نرستم تا برستم من | چه چیزی تو که نه رستی و نه رستی؟ | |
| وگر چند از تو سختی بینم و محنت | ندارم دست باز از تو بدین سستی | |
| بکوشم تا ز راه طاعت یزدان | به بامت بر شوم روزی از این پستی | |
| به عهد ایزدی چون من وفا کردم | ندارم باک اگر تو عهد بشکستی | |
| به شستم سال چون ماهی در شستم | به حلقم در تو، ای شستم، قوی شستی | |
| زمانه هرچه دادت باز بستاند | تو، ای نادان تن من، این ندانستی | |
| شکم مادرت زندان اول بودت | که اینجا روزگاری پست بنشستی | |
| گمان بردی که آن جای قرار توست | ازان بهتر نه دانستی و نه جستی | |
| جهان یافتی با راحت و روشن | چو زان تنگی و تاریکی برون جستی | |
| بدان ساعت که از تنگی رها گشتی | شنوده‌ستی که چون بسیار بگرستی؟ | |
| ز بیم آنکه جای بتر افتادی | ندانستی که‌ت این به زان کزو رستی | |
| چه خانه است این کزو گشت این گشن لشکر | یکی هندو یکی سگزی یکی بستی | |
| اگر نه بی‌هش و مستی ز نادانی | از اینجا چون نگیرد مر تو را مستی ؟ |