| ز کار خویش بیندیش پیش از آن روزی | که جمع باشند آن روز جنی و انسی | |
| گمان مبر که بماند سوی خدای آن روز | ز کرده‌هات به مثقال ذره‌ای منسی | |
| یکی سخنت بپرسم به رمز بی تلبیس | که آن برون برد از دل خیانت و پیسی | |
| اگرت خواب نگیرد ز بهر چاشت شبی | که در تنور نهندت هریسه یا عدسی | |
| چرا که چشم تو تا روز هیچ نگشاید | اگر ز هول قیامت بدل همی ترسی؟ | |
| تو کشتمند جهانی زداس مرگ بترس | کنون که زرد شده‌ستی چو گندم نجسی | |
| بدان بکوش که گردنت را گشاده کند | کنون که با حشر و آلت اندر این حبسی | |
| همی به آتش خواهند بردنت زیراک | به زور آتش، زری جدا شود ز مسی | |
| اگر زری نکند کار برتو آن آتش | وگر مسی بعنا تا ابد همی نچسی |