| بگشاد به دین درون در حیلت | برساخت به پیش خویش بازاری | |
| گفتا که «اگر کسی به صد دوران | بوده است ستمگری و جباری | |
| چون گفت که لا اله الا الله | نایدش به روی هیچ دشواری» | |
| تا هیچ نماند ازو بدین فتوی | در بلخ بدی و نه گنه‌کاری | |
| وین خلق همه تبه شد و بر زد | هرکس به دلش ز کفر مسماری | |
| هر زشت و خطای تو سوی مفتی | خوب است و روا چو دید دیناری | |
| ور زاهدی و نداده‌ای رشوت | یابیش درست همچو دیواری | |
| گوید که «مرا به درد سر دارد | هر بی‌خردی و هر سبکساری» | |
| و امروز به مهتری برون آمد | با درقه و تیغ چون ستمگاری | |
| گوید که «نبود مر خراسان را | زین پیش چو من سری و دستاری» | |
| خاتون و بگ و تگین شده اکنون | هر ناکس و بنده و پرستاری | |
| باغی بود این که هر درختی زو | حری بودی و خوب کرداری | |
| در هر چمنی نشسته دهقانی | این چون سمنی و آن چو گلناری | |
| پر طوطی و عندلیب اشجارش | بی‌هیچ بلا و شور و پیکاری | |
| دیوی ره یافت اندر این بستان | بد فعلی و ریمنی و غداری | |
| بشکست و بکند سرو آزاده | بنشاند به جای او سپیداری | |
| ننشست ازان سپس در این بستان | جز کرگس مرده‌خوار، طیاری | |
| وز شومی او همی برون آید | از شاخ به جای برگ او ماری | |
| گشتند رهی او ز نادانی | هر بی‌هنری و هر نگون‌ساری | |
| اقرار به بندگی او داده | بی‌هیچ غمی و هیچ تیماری |