| دیوی است جهان پیر و غداری | که‌ش نیست به مکر و جادوی یاری | |
| باغی است پر از گل طری لیکن | بنهفته به زیر هر گلی خاری | |
| گر نیست مراد خستن دستت | زین باغ بسند کن به دیداری | |
| این بلعجبی است، خوش کجا باشد | از بازی او مگر که نظاری | |
| زنهار مشو فتنه برو زیرا | حوری است ز دور و خوب گفتاری | |
| بشکست هزار بار پیمانت | آگه نشدی ز خوی او باری | |
| لیکن چو به دام خویش آوردت | گرگی است به فعل و زشت کفتاری | |
| صد سالت اگر ز مکر او گویم | خوانده نشود خطی ز طوماری | |
| روز و شب بیخ ما همی برد | غمری نرم است و گول طراری | |
| هر روز یکی لباس نو پوشد | از بهر فریب نو خریداری | |
| روزی سقطی شکار او باشد | روزی شاهی و نام برداری | |
| فرقی نکند میان نیک و بد | مستی نشناسد او ز هشیاری | |
| ماری است کزو کسی نخواهد رست | از خلق جهان بجمله دیاری | |
| زین پیش جز از وفای آزادان | کاریش نبود نه بباواری | |
| مر طغرل ترکمان و چغری را | با تخت نبود و با مهی کاری | |
| استاده بدی به بامیان شیری | بنشسته به عز در بشیر شاری | |
| بر هر طرفی نشسته هشیاری | گسترده به داد و عدل آثاری | |
| از فعل بد خسان این امت | ناگاه چنین بخاست آواری | |
| ابلیس لعین بدین زمین اندر | ذریت خویش دید بسیاری | |
| یک چند به زاهدی پدید آمد | بر صورت خوب طیلسان داری |