| آن جنگی مرد شایگانی | معروف شده به پاسبانی | |
| در گردنش از عقیق تعویذ | بر سرش کلاه ارغوانی | |
| بر روی نکوش چشم رنگین | چون بر گل زرد خون چکانی | |
| بر پشت فگنده چون عروسان | زربفت ردای پرنیانی | |
| بسیار نکوتر از عروسان | مردی است به پیری و جوانی | |
| بی‌زن نخورد طعام هرگز | از بس لطف و ز مهربانی | |
| تا زنده همیشه چون سواری | با بانگ و نشاط و شادمانی | |
| واندر پس خویش دو علامت | کرده است به پای، خسروانی | |
| آلوده به خون کلاه و طوقش | این است ز پردلی نشانی | |
| نه لشکری است این مبارز | بل حجرگی است و شایگانی | |
| از گوشه‌ی بام دوش رازی | با من بگشاد بس نهانی | |
| گفتا که «به شب چرا نخسپی؟ | وز خواب و قرار چون رمانی؟ | |
| یا چون نکنی طلب چو یاران | داد خود از این جهان فانی؟ | |
| نوروز ببین که روی بستان | شسته است به آب زندگانی | |
| واراسته شد چون نقش مانی | آن خاک سیاه باستانی | |
| بر سر بنهاد بار دیگر | نو نرگس تاج اردوانی | |
| درویش و ضعیف شاخ بادام | کرده است کنار پر شیانی | |
| گیتی به مثل بهشت گشته است | هرچند که نیست جاودانی | |
| چون شاد نه‌ای چو مردمان تو؟ | یا تو نه ز جنس مردمانی؟ | |
| آن می‌طلبد همی و آن گل | چون تو نه چنین و نه چنانی؟ |