| این کهن گیتی ببرد از تازه فرزندان ئوی | ما کهن گشتیم و او نو اینت زیبا جادوی! | |
| مادری دیدی که فرزندش کهن گردد هگرز | چون کهن مادرش را بسیار باز آید نوی؟ | |
| هرکه را نو گشت مادر او کهن گردد، بلی | همچنین آید به معکوس از قیاس مستوی | |
| کی شوی غره بدین رنگین مزور جامه‌هاش | چون ز فعل زشت این بد گنده پیر آگه شوی؟ | |
| کدخدائی کرد نتوانی بر این ناکس عروس | زانکه کس را نامده است از خلق ازو کدبانوی | |
| تا نخوانیش او به صد لابه همی خواند تو را | راست چون رفتی پس او پیشت آرد بدخوی | |
| اژدهائی پیشه دارد روز و شب با عاقلان | باز با جهال پیشه‌ش گربگی و راسوی | |
| حال او چون رنگ بوقلمون نباشد یک نهاد | گاه یار توست و گه دشمن چو تیغ هندوی | |
| سایه‌ی توست این جهان دایم دوان در پیش تو | در نیابد سایه را کس، بر پیش تا کی دوی؟ | |
| بر امید آنکه ترکی مر تو را خدمت کند | بنده‌ی خانی و خاک زیر پای یپغوی | |
| ای کهن گیتی کهن کرده تو را، چون بیهشی | بر زمان تازگی و بر نوی تا کی نوی؟ | |
| آنچه زیر روز و شب باشد نباشد یک نهاد | راه از اینجا گم شده‌است، ای عاقلان، بر مانوی | |
| چون گمان آید که گشته است او یگانه مر تو را | آنگهی بایدت ترسیدن که پیش آرد دوی | |
| گر همی دانی به حق آن را که هرگز نغنود | گشت واجب بر تو کاندر طاعت او نغنوی | |
| راه طاعت گیر و گوش هوش سوی علم دار | چند داری گوش سوی نوش خورد و راهوی؟ | |
| ای هنر پیشه، به دین اندر همیشه پیشه کن | نیکوی، تا نیکوی یابی جزای نیکوی | |
| شاد گردی چون حدیث از داد نوشروان کنند | دادگر باش و حقیقت کن که نوشروان توی | |
| گر همی خواهی که نیکوگوی باشی گوش‌دار | کی توانی گفت نیکو تا نخستین نشنوی؟ | |
| هر که او پیش خردمندان به زانو نامده است | بر خردمندان نشاید کردنش هم زانوی | |
| دل قوی باشد چو دامن پاک باشد مرد را | ایمنی، ایمن، چو شد دامنت پاک و دل قوی |