| رفتند همرهانت منشین بساز توشه | مر معدن بقا را زین منزل فنائی | |
| جز خواب و خور نبینم کارت، مگر ستوری؟ | بر سیرت ستوران گر مردمی چرائی؟ | |
| بس سالها برآمد تا تو همی بپوئی | زین پوی پوی حاصل پررنج و درد پائی | |
| مر هر که را بینی یا هر کجا نشینی | گاهی ز درد نالی گاهی ز بی‌نوائی | |
| کشت خدای بودی اکنون تو زرد گشتی | گاه درودن آمد بیهوده چون درائی؟ | |
| گر تو ز بهر خدمت رفتن به پیش میران | اندر غم قبائی تو از در قفائی | |
| از بس که بر تو بگذشت این آسیای گیتی | چون مرد آسیابان پر گرد آسیائی | |
| اکنون که از تو بنهفت آن بت رخ زدوده | آن به که مهر او را از دل فرو زدائی | |
| ترسم به دل فروشد از سرت آن سیاهی | وز دل به سر برآمد زان بیم روشنائی | |
| ورنه به کار دنیا چون جلد و سخت کوشی | وانگه به کار دین در بی‌توش و سست رائی | |
| چندین چرا خرامی آراسته بگشی | در جبه‌ی بهائی گر نیستی بهائی؟ | |
| تن زیر زیب و زینت جان بی‌جمال و رونق | با صورت رجالی بر سیرت نسائی | |
| طاووس خواستندت می‌آفرید از اول | طاووس مردمی تو ایدون همی نمائی | |
| از دوستی دنیا بنده‌ی امیر و شاهی | وز آرزوی مرکب خمیده چون حنائی | |
| کی بازگشت خواهی زی خالق، ای برادر | آنگه که نیز خدمت مخلوق را نشائی؟ | |
| گر توبه کرد خواهی زان پیش باید این کار | کز تنت باز خواهند این گوهر عطائی | |
| چون نیز هیچ طاقت بر کردنت نماند | آنگاه کرد خواهی پرهیز و پارسائی | |
| گر همت تو این است، ای بی‌تمیز، پس تو | با کردگار عالم در مکر و کیمیائی | |
| ور سوی تو صواب است این کار سوی دانا | والله که بر خطائی حقا که بر خطائی | |
| چون آشنات باشد ابلیس مکر پیشه | با زرق و مکر یابی ناچاره آشنائی |