| آسایشت نبینم ای چرخ آسیائی | خود سوده می‌نگردی ما را همی بسائی | |
| ما را همی فریبد گشت دمادم تو | من در تو چون بپایم گر تو همی نپائی؟ | |
| بس بی‌وفا و مهری کز دوستان یکدل | نور جمال و رونق خوش خوش همی ربائی | |
| هر کو همیت جوید تو زو همی گریزی | این است رسم زشتی و آثار بی‌وفائی | |
| بسیار گشت دورت تا مرد بی‌تفکر | گوید همی قدیمی بی‌حد و منتهائی | |
| ایام بر دو قسم است آینده و گذشته | وان را به وقت حاضر باشد ازین جدائی | |
| پس تو به وقت حاضر نزدیک مرد دانا | زان رفته انتهائی ز آینده ابتدائی | |
| پس تو که روزگارت با اول است و آخر | هرچند دیر مانی میرنده همچو مائی | |
| وان را که بی‌بصارت یافه همی در آید | بر محدثیت بس باد از گشتنت گوائی | |
| هرگز قدیم باشد جنبده‌ی مکانی؟ | زین قول می‌بخندد شهری و روستائی | |
| پرگرد باغ و بی‌بر شاخ و خلنده خاری | تاریک چاه و ناخوش زشت و درشت جائی | |
| جز زاد ساختن را از بهر راه عقبی | هشیار و پیش بین را هرگز بکار نائی | |
| آن را که دست و رویت چون دوستان ببوسد | چون گرگ روی و دستش بشخاری و بخائی | |
| صیاد بی‌محابا هرگز چو تو ندیدم | غدار گنده پیری پر مکر و با روائی | |
| هرکس پس تو آید از مکر وز مرائی | گوئی که من تو راام چونان که تو مرائی | |
| ای داده دل به دنیا، از پیش و پس نگه کن | بندیش تا چه کردی بنگر که تا کجائی | |
| از بس خطا و زلت ناخوب‌ها که کردی | در چنگل عقابی در کام اژدهائی | |
| گر هوش یار داری امروز بایدت جست | ای هوشیار مردم، زین اژدها رهائی | |
| زین اژدهای پیسه نتواندت رهاندن | ای پر خطا و زلت، جز رحمت خدائی | |
| با خویشتن بیندیش، ای دوست، تابدانی | کز فعل خویش هر بد هر زشت را سزائی |