| خجل گشتند انجم پاک چون پوشیده رویانی | که مادرشان بیند روی بگشاده مفاجائی | |
| همه همواره در خورشید پیوستند و ناچاره | به کل خویش پیوندد سرانجامی هر اجزائی | |
| چنین تا کی کنی حجت تو این وصف نجوم و شب؟ | سخن را اندر این معنی فگندی در درازائی | |
| ز بالای خرد بنگر یکی در کار این عالم | ازیرا از خرد برتر نیابی هیچ بالائی | |
| یکی دریاست این عالم پر از لولوی گوینده | اگر پر لولوی گویا کسی دیده است دریائی | |
| زمانه است آب این دریا و این اشخاص کشتی‌ها | ندید این آب و کشتی را مگر هشیار بینائی | |
| ز بهر بیشی و کمی به خلق اندر پدید آمد | که ناپیدا بخواهد شد بر این سان صعب غوغائی | |
| فلان از بهر بهمان تا مرو را صید چون گیرد | ازو پوشیده هر ساعت همی سازد معمائی | |
| همی بینی به چشم دل به دلها در ز بهر آن | که بستاند قبای ژنده یا فرسوده یکتائی | |
| محسن را دگر مکری و حسان را دگر کیدی | و جعفر را دگر روئی و صالح را دگر رائی | |
| رئیسان و سران دین و دنیا را یکی بنگر | که تا بینی مگر گرگی همی یا باد پیمائی | |
| به چشم سر نگه کن پس به دل بیندیش تا یابی | یکی با شرم پیری یا یکی مستور برنائی | |
| کجا باشد محل آزادگان را در چنین وقتی | که بر هر گاهی و تختی شه و میر است مولائی | |
| مدارا کن مده گردن خسیسان را چو آزادان | که از تنگی کشیدن به بسی کردن مدارائی | |
| اگر دانی که نا مردم نداند قیمت مردم | مبر مر خویشتن را خیره زی مردم همانائی | |
| نبینی بر گه شاهی مگر غدار و بی‌باکی | نیابی بر سر منبر مگر رزاق و کانائی | |
| یجوز و لایجوز ستش همه فقه از جهان لیکن | سر استر ز مال وقف گشته‌ستش چو جوزائی | |
| تهی تر دانش از دانش ازان کز مغز ترب ارچه | به منبر بر همی بینیش چون قسطای لوقائی | |
| حصاری به ز خرسندی ندیدم خویشتن را من | حصاری جز همین نگرفت ازین بیش ایچ کندائی | |
| به پیش ناکسی ننهم به خواری تن چو نادانان | نهد کس نافه‌ی مشکین به پیش گنده غوشائی؟ |