| شبی تاری چو بی‌ساحل دمان پر قیر دریائی | فلک چون پر ز نسرین برگ نیل اندوده صحرائی | |
| نشیب و توده و بالا همه خاموش و بی‌جنبش | چو قومی هر یکی مدهوش و درمانده به سودائی | |
| زمانه رخ به قطران شسته وز رفتن برآسوده | که گفتی نافریده ستش خدای فرد فردائی | |
| نه از هامون سودائی تحیر هیچ کمتر شد | نه نیز از صبح صفرائی بجنبید ایچ صفرائی | |
| نه نور از چشم‌ها یارست رفتن سوی صورت‌ها | نه سوی هیچ گوشی نیز ره دانست آوائی | |
| بدل کرده جهان سفله هستی را به ناهستی | فرو مانده بدین کار اندرون گردون چو شیدائی | |
| برآسوده ز جنبش‌ها و قال و قیل دهر ایدون | که گفتی نیست در عالم نه جنبائی نه گویائی | |
| ندید از صعب تاریکی و تنگی زیر این خیمه | نه چشم باز من شخصی نه جان خفته ریائی | |
| مرا چون چشم دل زی خلق، چشم سر به سوی شب | چو اندر لشکری خفته یکی بیدار تنهائی | |
| کواکب را همی دیدم به چشم سر چو بیداران | به چشم دل نمی‌بینم یکی بیدار دانائی | |
| ندیدم تا ندیدم دوش چرخ پر کواکب را | به چشم سر در این عالم یکی پر حور خضرائی | |
| اگر سرا به ضرا در ندیده‌ستی بشو بنگر | ستاره زیر ابر اندر چو سرا زیر ضرائی | |
| چو خوشه‌ی نسترن پروین درفشنده به سبزه بر | به زر و گوهران آراسته خود را چو دارائی | |
| نهاده چشم سرخ خویش را عیوق زی مغرب | چو از کینه معادی چشم بنهد زی معادائی | |
| چو در تاریک چه یوسف منور مشتری در شب | درو زهره بمانده زرد و حیران چون زلیخائی | |
| کنیسه‌ی مریمستی چرخ گفتی پر ز گوهرها | نجوم ایدون چو رهبانان و دبران چون چلیبائی | |
| مرا بیدار مانده چشم و گوش و دل که چون یابم | به چشم از صبح برقی یا به گوش از وحش هرائی | |
| که نفس ار چه نداند، عقل پر دانش همی داند | که در عالم نباشد بی‌نهایت هیچ مبدائی | |
| چو زاغ شب به جابلسا رسید از حد جابلقا | برآمد صبح رخشنده چو از یاقوت عنقائی | |
| گریزان شد شب تیره ز خیل صبح رخشنده | چنان چون باطل از حقی و ناپیدا ز پیدائی |