| نخوری از رز و ز ضعیت و ز کشت و درود | بر تابستان تاش آب زمستان ندهی | |
| چه طمع داری در حله‌ی صد رنگ بهشت | چون به درویش یکی پاره‌ی خلقان ندهی؟ | |
| مر مذن را جو نانی دشوار دهی | مر فسوسی را دینار جز آسان ندهی | |
| از تو درویشان کرباس نیابند و گلیم | مطربان را جز دیبای سپاهان ندهی | |
| وام خواهی و نخواهی مگر افزونی و چرب | باز اگر باز دهی جز که به نقصان ندهی | |
| وز پی داوری و درد سر و جنگ و جلب | جز همه عاریتی چیز گروگان ندهی | |
| دعوی دوستی یاران داری همه روز | چونکه دانگی به کسی از پی ایشان ندهی؟ | |
| ای فضولی، تو چه دانی که که بودند ایشان | چون تو دل در طلب طاعت و ایمان ندهی؟ | |
| از تنت چون ندهی حق شریعت به نماز؟ | وز زبان چونکه به خواندن حق فرقان ندهی؟ | |
| تو که نادانی شاید که فسار خر خویش | به یکی دیگر بیچاره و نادان ندهی؟ | |
| گرگ بسیار فتاده است در این صعب رمه | آن به آید که خر خویش به گرگان ندهی | |
| سخن حجت بپذیر و نگر تا به گزاف | سخنش را به ستوران خراسان ندهی | |
| خر نداند خطر سنبل و ریحان، زنهار | که مراین خر رمه را سنبل و ریحان ندهی | |
| همه افسار بدادند به نعمان، تو بکوش | بخرد تا مگر افسار به نعمان ندهی |