| کم بیش دهر پیر نخواهد شد اسپری | تا کی امید بیشی و تا کی غم کمی؟ | |
| درویش رفت و مفلس جمشید از این جهان | درویش رفت خواهی اگر نامور جمی | |
| کس را وفا نیامد از این بی‌وفا جهان | در خاک تیره بر طمع نور چون دمی؟ | |
| رفتند همرهان و تو بیچاره روز روز | ناکام و کام از پس ایشان همی چمی | |
| آگاه نیستی که چگونه کجا شدند | بگذشت بر تو چرخ و زمانه به مبهمی | |
| هر کس رهی دگرت نمودند نو به نو | از یکدیگر بتر به سیاهی و مظلمی | |
| این گفت «اگر به خانه‌ی مکه درون شوی | ایمن شوی از آتش اگر چند مجرمی» | |
| وان گفت که «ت‌ز قول شهادت عفو کنند | گر تو گناه‌کارترین خلق عالمی» | |
| رفتن به سوی خانه‌ی مکه است آرزوت | ز اندیشه‌ی دراز نشسته به ماتمی | |
| وز بیم تشنگی قیامت به روز و شب | در آرزوی قطرگکی آب زمزمی | |
| گر راست گفتت آنکه تورا این امید کرد | درویش تشنه ماند و تو رستی که منعمی | |
| فردات امید سندس و حور و ستبرق است | و امروز خود به زیر حریری و ملحمی | |
| رستن به مال نیست به علم است و کارکرد | خیره محال و بیهده تا چند بر خمی؟ | |
| چون روی ناوری به سوی آسمان دین | که‌ت گفت آن دروغ و که کرد آن منجمی؟ | |
| آن روز هیچ حکم نباشد مگر به عدل | ایزد سدوم را نسپرده است حاکمی | |
| گمراه گشته‌ای ز پس رهبران کور | گم نیست راه راست ولیکن تو خود گمی | |
| هرچند جو به سوی خران به ز گندم است | گندم ز جو به است سوی ما به گندمی | |
| بد را ز نیک باز ندانی همی ازانک | جستی به جهل خویش ز جاهل معلمی | |
| دست خدای گیر و از این ژرف چه بر آی | گر با هزار جور و جفا و مظالمی | |
| داند به عقل مردم دانا که بر زمین | دست خدای هر دو جهان است فاطمی |