| ای آدمی به صورت و بی‌هیچ مردمی | چونی به فعل دیو چو فرزند آدمی؟ | |
| گر اسپ نیست استر و نه خر، تو هم چن او | نه مردمی نه دیو، یکی دیو مردمی | |
| کم دید چشم من چو تو زیرا که چون کمند | همواره پر ز پیچ و پر از تاب و پر خمی | |
| چون خم همی خوری و جزین نیستت هنر | پر خم خمی و بد سیر و بی‌هنر خمی | |
| بی‌هیچ خیر و فضل و همه سر پر از فضول | همچون زمین شوره‌ی بی کشت پر نمی | |
| آن به که خویشتن برهانی ز رنج خویش | کز رنج خویش زود شوی، ای پسر، غمی | |
| کژدم که رنج و درد دهد مر تو را، ز تو | روزی همان همی بخورد بر ز کژدمی | |
| اندر دم است کژدم بد را هلاک سرش | از فعل بد تو نیز سر خویش را دمی | |
| از مردمی به صورت جسمی مکن بسند | مردم نه‌ای بدانکه تو خوب و مجسمی | |
| مردم به دانشی تو چو دانا شوی رواست | گر هندوی به جسم و یا ترک و دیلمی | |
| نامی نکو گزین که بدان چون بخوانمت | در جانت شادی آید و در دلت خرمی | |
| بوالفضل بلعمی بتوانی شدن به فضل | گر نیستی به نسبت بوالفضل بلعمی | |
| حاتم میان ما به سخاوت سمر شده است | حاتم توی اگر به سخاوت چو حاتمی | |
| چون خود گزید تیره‌دل و جانت جهل را | از نام خویش چون خر کره چرا رمی؟ | |
| فاضل کنند نامت اگر تو به جد و جهد | تا فضل را به دست نیاری نیارمی | |
| چون گشته‌ای به سان پلاس سیه درشت؟ | نابسته هیچ کس ره تو سوی مبرمی | |
| برآسمانت خواند خداوند آسمان | بر آسمان چگونه توانی شد از زمی؟ | |
| واکنون که خوانده‌ای تو و لبیک گفته‌ای | بر کار خود چو مرد پشیمان چرا شمی؟ | |
| تدبیر برشدن به فلک چون نمی‌کنی؟ | چون کاروبار خویش نگیری به محکمی؟ | |
| یک رش هنوز بر نشدستی نه یک به دست | پنجاه سال شد که در این سبز پشکمی |