| پیر پر آهستگی و حلم بود | تو همه پر مکر و زرق و پر حیلی | |
| نام نهی اهل علم و حکمت را | رافضی و قرمطی و معتزلی | |
| رافضیم سوی تو و تو سوی من | ناصبی نیست جای تنگ دلی | |
| ناصبیا، نیستت مناظره جز | آنکه ز بوبکر به نبود علی | |
| علم تو حیله است و بانگ بی‌معنی | سوی من، ای ناصبی، تهی دهلی | |
| رخصت داده است مر تو را که بخور | شهره امامت نبید قطربلی | |
| حبل خدائی محمد است چرا | تو به رسن‌های خلق متصلی؟ | |
| رخصت و حیلت مهارهای تو شد | تو سپس این مهارها جملی | |
| حیلت و رخصت هبل نهاد تو را | تو تبع مکر حیله‌گر هبلی | |
| نیست امامی پس از رسول مرا | کوفی نه موصلی و نه ختلی | |
| من ز رسول خدای بی‌بدلم | با بدل خود تو رو که با بدلی | |
| لات و عزی و منات اگر ولی‌اند | هرسه تو را، مر مرا علی است ولی | |
| ناصبی، ای حجت، ار چه با جدل است | پای ندارد به پیش تو جدلی | |
| لشکر دیوند جمله اهل جدل | تو جدلی را به حلق در اجلی | |
| خلق همه فتنه‌ی بر مثل‌اند | تو ز پس مغز و معنی مثلی | |
| مغز تو داری و پوست اهل مثل | از همگان تو نفور از این قبلی | |
| بی‌امل‌اند این خران ز دانه‌ی تو | مردمی از کاه و دانه یا ابلی | |
| چون ز ستوری به مردمی نشوی | ای پسر، و از خری برون نچلی | |
| عامه ستور است و فانی است ستور | ای که خردمند مردم است ازلی | |
| باد ندارد خطر به پیش جبل | ایشان بادند و تو مثل جبلی |